De stilte horen in het prachtige dorpje Gorbio…

Het is september 2014 als mijn voeten het zwaar te verduren krijgen. Ik heb besloten op wandelvakantie te gaan met een vriendin. Aan de Côte d’Azur, regio Alpes-Maritimes. Van Menton (gelegen tegen de Italiaanse grens) wandelen we naar Nice, langs bergdorpjes en over verschillende bergtoppen.Eén van de dorpen die we passeren is Gorbio. Daar waar de tijd lijkt stil te staan…

Het is nog vroeg als we ons kleine hotelletje in het bergdorp Sainte-Agnes verlaten. Met onze backpacks op de rug en een dosis goede moed struinen we via bebosde paadjes richting het vier kilometer verder gelegen Gorbio. In de hele regio zijn wandelpaadjes aangelegd, of eigenlijk… Het ziet er op dit moment uit alsof het niet eens is aangelegd, maar we puur door de natuur dwalen. Dat hier vervolgens gewoon bordjes zijn gezet, met het idee: ‘Zoek het verder zelf maar uit’. Maar dat geeft niets. De avonturier in mij komt weer boven. En ach, we lopen in ieder geval niet over drukke wegen, op een enkele oversteek na. Ik geniet!

Tijdens onze tocht naar het dorp Gorbio hebben we naast een kabbelend beekje vooral veel hoge bergen in ons zicht. Nog steeds lopen we door een groen landschap, op den duur zelfs even door een stuk bebossing, maar de meeste stukken zijn open en bieden zicht op zee. Vlak voor we het dorp bereiken passeren we een kapel, waar we even pauzeren om dit moois te aanschouwen. Het is nog vroeg, een uur of tien, maar al flink warm. En dat half september. Na een korte onderbreking lopen we vol verwachting de laatste meters in de richting van Gorbio.

Een onverwachte rouwstoet

De rust grijpt ons, wanneer we ons entree maken in Gorbio-Village. Een grote, dikke boom lijkt de baas van het dorpsplein. Achter de boom staat een mooi kerkje, links van de boom ploffen wij neer op een terrasje. In een ogenblik beseffen we dat we toeschouwers zijn van een uitvaart. Voor de kerk staat een rouwauto die zojuist langzaam begint te rijden. Het lijkt erop of het hele dorp is uitgerukt om deze mevrouw, zo zien wij aan de foto op de auto, een laatste groet te brengen. Een warm gevoel overvalt me. Hoe vredig is het, dat het dorpsplein verder, op twee backpackers na, verlaten is?

We drinken onze koffie op en wachten netjes tot de rouwstoet voorbij is. Tijd om een rondje Gorbio te doen. De hele gemeente Gorbio (in Frankrijk heeft elk dorp nog zijn eigen gemeente) heeft slechts een omvang van 7 km² , dus we verwachten niet te lang nodig te hebben in de dorpskern. Gorbio is er net als vele andere Franse dorpjes één van ongelijke hoogte. Je loopt omhoog, en weer omlaag. In de smalle straatjes bevindt zich een enkele winkel, maar in het grootste gedeelte van het Gorbio is er stilte. Een vredige, aangename stilte.

Na een klein uur, inclusief een zitpauze waarin we onze broodjes opeten, besluiten we Gorbio te verlaten. We hebben genoten, wat een prachtige plek, zo in de bergen naast de Middellandse Zee. Voldaan lopen we terug naar het dorpsplein, waar enkel Franse opaatjes naar ons lachen en een hartelijk ‘Bonjour’ toeroepen. We vervolgen onze tocht van vandaag in de richting van Roquebrune-Cap-Martin, wat volgens de verhalen toch meer glitter en glamour is zoals we van de Cote d’Azur gewend zijn. Voor nu geniet wij nog even van het rustieke Gorbio. Wat was je mooi…

 

A bientôt!

 

Laat een Reactie achter

  1. Linda

    Ik had flashbacks van Gorbio afgelopen week. Wordt alleen maar versterkt door je verhaal… Wanneer gaan we terug?

  2. Troost

    We zijn met het busje vanuit Menton naar Gorbio gegaan en terug naar Menton gelopen dit is goed te doen een beetje links aanhouden bij de bocht in de weg naar rechts even opletten dus het is maar een smal pad. Een wandeling van 2 uur.