Mijn ogen scannen de omgeving wanneer ik in de auto zit. Ik rijd dwars door het lieflijke landschap van de Luberon, misschien wel de meest sprookjesachtige streek van de Provence. Dorpjes doemen uit het niets op, om me heen zie ik glooiende heuvels… En ineens is daar Saint-Saturnin-lès-Apt.

Ik rijd het dorpje binnen, vol verwachting. Op een kleine parkeerplaats zet ik mijn auto weg. De weinige auto’s naast me brengen het beeld teweeg van een uitgestorven dorp. Erg? Welnee. Juist dat kan soms ook zijn charme hebben in Frankrijk. Ik stap uit en loop rustig richting het centrum, voor zover dat een naam mag hebben in kleine dorpjes als deze. Een pleintje doemt op. Lieflijk, met wat mooie kale bomen, een paar bankjes en een boulangerie. Zoals altijd in Frankrijk. Een dorp of stad kan nog zo uitgestorven zijn, de boulangerie is er.

Helemaal alleen op een Provençaals bankje

Even plof ik neer op een van de bankjes op het pleintje. Tegenover me zit de enige persoon die ik in de verste verte waarneem: een dame op leeftijd. Ze lacht, lijkt net zo verheugd om mij te zien als ik haar. Ze steekt haar hand op, ik doe hetzelfde. Het is lief. En het moet even bezinken. Ik ben dit niet meer gewend in Nederland. Helemaal alleen zijn op een plek. Of althans: bijna helemaal alleen. En dan dat handgebaar, die vriendelijke lach. Mooi. Even voel ik me part of the Provençaalse bevolking. En dat voelt eigenlijk best aardig.

In de boulangerie van Saint-Saturnin-lès-Apt reken ik een pain au chocolat en een verse baguette af. De bakker is al net zo vriendelijk als de oude dame. Ik vraag me stiekem af hoe hij zijn business hier draaiende houdt, met zo weinig volk op de been. Anderzijds wil ik er niet over nadenken. Ik ben alleen maar blij dat hij hier zit, dat hij hier zo gelukkig is. Want dat straalt er aan alle kanten vanaf: geluk. Hij lacht naar me wanneer hij mijn baguette overhandigt. Ik lach terug, wil het liefst wel vijf keer ‘merci!’ roepen. De liefde voor deze mensen is snel geboren.

De plek waar men nog lief voor elkaar is

Even voel ik me een klein meisje wanneer ik door het verlaten dorpje struin. Een klein meisje, terug naar de rust. Naar een plek waar iedereen nog lief voor elkaar is. Waar men nog contact maakt met een vreemdeling. En waar gelukkig zijn gewoon mag. Saint-Saturnin-lès-Apt, ik kom gauw terug.

A bientôt!

Laat een Reactie achter