Samen ploffen we neer op een bankje, mijn Zwitserse vriendin Karin en ik. Ik ontmoette Karin in Aix-en-Provence, waar we allebei vijf weken een talencursus Frans volgen. Karin is alles wat ik me bij een Zwitserse voorstelde: energiek, actief, een natuurmens. Ik zie haar in gedachten al dansen op haar ‘eigen’ Zwitserse bergtoppen. Hier doet ze niet veel anders.

Het was dan ook haar idee om de Sainte-Victoire te beklimmen. De grote berg van Aix-en-Provence, die er sereen bij ligt, zo net buiten het stadscentrum. Zo gezegd, zo gedaan. Die zaterdagochtend trekken we onze wandelschoenen aan, maken een kort busritje van het centrum van Aix naar het dorpje Vauvenargues en beginnen met stappen. Dat blijkt nog niet simpel naast een Zwitserse. Ze gaat snel. Gelukkig heeft Karin algauw door dat ik in Nederland geen bergen gewend ben en dat mijn tempo ietsjes lager ligt. Eenmaal boven zoek ik het eerste het beste bankje op om op adem te komen. Karin ploft naast me neer. “Mooi klooster, he?” concludeert ze. We draaien ons hoofd op en kijken naar een bordje dat vastgespijkerd is aan de muur van het klooster. “Réfuge. Dus dit is een slaapplek?” concluderen we tegelijkertijd. “Hier?” Het staat er echt. Slapen is toegestaan in dit klooster.

Naar de top van de Sainte-Victoire

Vier dagen later lopen we wederom de berg omhoog, dit keer bepakt met slaapzak en gewapend met een voorraad dikke kleding. Het kan best eens koud worden daar bovenop die berg… Tegen 18.00 uur komen we aan. We kruipen op datzelfde bankje, nu om ons avondmaal hier te nuttigen: een stokbrood met camembert en salade. Daarna betreden we het klooster om er onze slaapspullen weg te leggen. Het is er écht oud, besef ik… Slapen kan er op houten verhogingen, maar voorzieningen zijn er verder niet. Geen bedden, geen douches… We leggen we onze slaapzak op de harde ondergrond. Een heerlijk nachtje wordt het dan misschien niet, ik kan na vandaag wél zeggen dat ik in een oud klooster bovenop de Sainte-Victoire heb geslapen! Met enkel de natuur om me heen, in alle rust.

De avond verloopt echter iets anders dan gepland. Om 19.00 uur komt een grote groep studenten aanwandelen. De rust die ik hier net zo prettig vond, verandert plots in het geluid van een old skool schoolfeestje. “Wat komen jullie hier doen?” vraag ik aan een van de gasten. “Wij vieren het einde van ons examen!” vertelt hij me blij. Hij straalt en haalt de tas van zijn rug, waar hij een kampvuurgitaar uit tovert. “Zin om met ons te zingen?” Karin en ik sluiten ons aan. “Wijntje erbij?” Ineens staan we daar dan. Met zo’n vijftien Franse jongeren, liedjes te zingen bovenop een berg, glas wijn in de hand… De zon zakt en ik kijk vredig om me heen. De lucht verandert van kleur. Ik ben blij met de dikke truien die ik heb meegenomen want meteen al wordt het fris. En toch geeft dat niets. De warmte van het samenzijn overheerst.

Na een bijzondere avond kruipen Karin en ik rond 2.00 uur ons bed in. “Zet jij de wekker?” Dat deed ze. Om 5 uur rinkelt hij. Echt geslapen heb ik niet, maar ik ben vastberaden: hup, mijn slaapzak uit. Op naar de zonsopkomst. Een witte deken van wolken hangt onder ons terwijl de eerste zonnestralen zich laten zien. Magnifique! Hier doen we het voor…

A bientôt!

Laat een Reactie achter