Pats-boem. Weg. Ineens was mijn lieve omaatje er niet meer. Plotseling overleden. En dat terwijl er over een paar dagen een bijzondere solotrip op de planning stond: naar de hoge bergen bij Chamonix Mont Blanc. De nacht na de uitvaart stapte ik in het vliegtuig. Helemaal alleen, tout seul.

Alleen reizen: pas de problème

Alleen reizen is niet zozeer nieuw voor me. Dat is dan ook niet hetgeen waar ik me heel druk om maak wanneer ik die nacht vertrek. Ik vermaak me wel in mijn eentje. Als ik er behoefte aan heb, leg ik gemakkelijk contact met Fransen. Als ik daar geen behoefte aan heb, kan ik het prima met mezelf vinden. Dat weet ik na 27 jaar op deze aardbodem. Sterker: ik heb die momenten alleen af en toe gewoon even nodig. Geen prikkels, geen sterke verhalen, maar gewoon even alleen ik.

De reis naar Chamonix Mont Blanc was een samenwerking met het lokale verkeersbureau en dus was alles geregeld: mijn taxi vanaf de luchthaven van Genève naar Chamonix, mijn overnachtingen, een pas voor de bergliften. Hoewel ik ook net zo lief alles zelf regel op reis, was dit fijn. Door de uitvaart van oma stond mijn leven even een paar dagen op z’n kop. Dan is het heerlijk dat er gewoon een taxibusje klaarstaat, waar ik die ochtend met een voor mij onbekende backpackende Chinees instap. Hij kletst al na de eerste kilometer de oren van mijn kop. Over hoe anders dit berglandschap is in vergelijking met China. Ik lach en geloof het meteen. Met de Franse taxichauffeur praten we over zijn beklimming van de Mont Blanc een aantal jaar geleden en wat voor avontuur dat was. Ik geniet; ik voel me even helemaal weg van alles thuis. Op naar de bergen. Waar de mooiste landschappen op me wachten.

Toch gaat het de volgende dag mis

Ik ontwaak de volgende dag middenin de bergen nabij Chamonix, waar ik in een bubbel onder de sterrenhemel overnachtte. Magisch, absoluut. Maar ook erg alleen, zo in die nietige natuur. Mijn gedachten dwaalden die nacht vooral af naar de afgelopen dagen. Naar het verdriet dat ik had en dat ik zag bij mijn lieve ooms, tantes, neefjes, nichtjes. En hoewel ik weet dat oma’s dood de meest vredige ooit was, blijft het onverwachte verlies steken. Goed, ik raap mezelf bij elkaar en kruip mijn bubbel uit. Mijn petit déjeuner wacht op me. Een croissant met een kop koffie en wat jus verder, trek ik mijn wandelschoenen aan.

Vandaag staat er een wandeling op de planning. Zo’n drie uur lopen, door de bergen, met zicht op Chamonix. Ik verlaat het bijzondere plekje waar ik logeerde en wandel al snel weer de hoogte in. Via geitenpaadjes. Een groot deel van de tocht loop ik helemaal alleen en kom ik nauwelijks mensen tegen. Ik adem de frisse berglucht in en probeer te genieten. Toch lukt me dat niet zoals ik het normaal gesproken wel kan. Halverwege plof ik neer op een plateautje met gras. Terwijl de zon op mijn gezicht schijnt begin ik te huilen. Wat doe ik hier? Waarom ben ik niet thuis, bij vrienden, familie, mijn geliefde? Ineens snap ik niet dat ik zo nodig op reis moest na dit alles. Een contrast met eerdere gedachten, waarin ik stellig was: ik moest gewoon gaan.

Fijne ontmoetingen op het juiste moment

Een klein half uur en heel wat tranen later herpak ik mezelf. Kijk eens waar je bent, spreek ik mezelf toe. Ik kan weer een beetje genieten van alles om me heen. Van de Mont Blanc in de verte. Van besneeuwde bergtoppen in de zomer. Een uur later kom ik aan bij Refuge du Plan de l’Aiguille. Ik plof neer aan een tafeltje en bestel een koud biertje met een salade. Tegenover me zit een fransman er relax bij, ook aan een biertje. “Santé!” roept hij naar me en hij heft zijn glas. Ik lach en roep hetzelfde. “Lekker aan de wandel?” vraagt hij me. Hij vertelt me dat hij in Lille woont, maar elk jaar terugkeert naar Chamonix. Al een keer of vier beklom hij de Mont Blanc. “Ach, geen hogere wiskunde hoor. Een beetje spannend, that’s it.” Weer lach ik. Zijn relaxte houding maakt dat ik ontspan. Wat een gezellige fransman. Ik geef me mijn visitekaartje want hij is benieuwd naar deze blog. Dat er de volgende dag een berichtje op mijn site zou staan van hem, past precies in de lijn der verwachting bij deze man.

Een reis vol leermomenten

Die avond gaat het in mijn hotel weer mis en kan ik niets dan huilen. Het voelt allemaal heel vreemd, want heimwee heb ik eigenlijk nooit. Tot dan. Ik wil naar huis, maar ‘moet’ hier nog twee nachten blijven. Zo voelt het, en dat is vreemd. Dat heb ik nog nooit gehad. Frankrijk voelde altijd als een cadeautje, en de Franse bergen al helemaal. Ik probeer mijn gevoelens van een zijkant te bekijken en te herkennen. En ik moet toegeven: verdrietig zijn mag. Het is niet raar na alles wat er deze week gebeurde. Heimwee hebben mag. Laat maar komen. Geforceerd genieten lukt toch niet.

De volgende dag neem ik de lift omhoog om hier een terrasje te pakken. Ik haal mijn boek uit mijn tas en begin te lezen. Vandaag hoeft niets, heb ik besloten. Langzaam overdenk ik alles nog eens. Wat een gekke reis. Maar ook zo leerzaam. De afgelopen dagen leerde ik dat reizen geen oplossing is. Veel mensen zien een reis als vlucht uit de dagelijkse sleur of uit hun nare leven. Ze gaan een half jaar backpacken, daarna zal alles wel opgelost zijn. Maar zo werkt het dus niet. Je emoties en nare gebeurtenissen reizen gewoon met je mee, namelijk. En dat is goed. Dat is helemaal oké. Als je het maar beseft. En dat deed ik, uiteindelijk. Oma zou trots op me zijn dat ik toch gewoon ging.

A bientôt!

Laat een Reactie achter