lisette-klein-2‘t Is weer voorbij die mooie zomervakantie. Helaas, deze harde realiteit begint nu langzaam door te dringen… Maar er ís een manier om dat vakantiegevoel nog even vast te houden: door te schrijven en te lezen over vakanties. Deze week staat dan ook in het teken van de vakanties van verschillende Frankrijkliefhebbers. Iedere dag komt er een gastblog online met iedere dag een ander verhaal. Vandaag: Lisette Breur die de Alpe d’Huez beklom!

[symple_divider style=”dotted” margin_top=”20px” margin_bottom=”20px”]

How it all starts…

Wakker. Gauw de gordijnen open, hoe is het weer vandaag? Volgens de voorspellingen wordt het erg warm. Zaak is dus om op tijd te vertrekken. Maar eerst een goed ontbijt. Koolhydraten stapelen. Niet teveel, dit moet tenslotte ook weer aan gewicht mee omhoog, maar genoeg brandstof om het minimaal twee uur op volle kracht vol te kunnen houden.

“Ben je zenuwachtig?” vraagt Jeroen (zwager). “Mwoah”, zeg ik, zo nonchalant mogelijk en ik vervolg mijn weg naar de badkamer om me om te kleden. Ik zoek mijn favoriete pakje bijeen en kleed me aan. Kijk mezelf nog eens aan in de spiegel, dit is de dag waar ik de afgelopen maanden zo voor heb afgezien. Vandaag telt geen genade, het is alles of niks. Ik maak nog gauw een “selfie”, om mijn ware zenuwen toch nog even met het thuisfront te delen.

lisette-001

Check, check, dubbelcheck

Mijn vriend Mark onderwerpt de fietsen aan een laatste check, ik pak ondertussen eten voor onderweg bij elkaar. Voornamelijk gelletjes, dit zijn snelle suikers. Een reep heeft meer tijd nodig om in het bloed terecht te komen en kost meer energie om weg te kauwen. Ik vul twee bidons voor op Mark zijn fiets. Voor mezelf maak ik er ééntje. Die ik stiekem maar voor de helft vul. Met deze warmte is dat veel te weinig, maar ik bespaar mezelf liever dat gewicht. Mark is tenslotte mee in de multifunctionele rol van coach, bevoorrading en bezemwagen. Het eten voor onderweg gaat dus ook bij Mark in zijn shirt.

Nog een laatste check voor de fietscomputer. Ik heb het scherm zo ingesteld dat ik de gemiddelde snelheid en de huidige snelheid zie. Ik heb mezelf een gemiddelde van 8 km/u opgelegd. Dan zit ik op een schema van 1:45 uur. We besluiten eerst een stukje warm te fietsen. Ondertussen zoek ik de concentratie, die zó bepalend is. Mark heeft door dat ‘ie niet meer moet praten. Na een aantal kilometer keer ik om, richting de voet van Alpe d’Huez. Mark volgt zwijgzaam. Bij het bruggetje druk ik mijn fietscomputer aan, het ‘feest’ gaat beginnen!

Aller!

De eerste bochten zijn het steilst. Ik weet dus dat ik hier onder een gemiddelde van 8 km/u mag/moet rijden. Anders blaas ik mezelf wellicht op. Mark coacht fantastisch. Benadrukt dat het goed gaat, ik goed op schema lig. In de bochten kan ik redelijk doorversnellen, terwijl dit in mijn vorige poging de momenten waren waarop ik moest herstellen. Dit geeft goede moed! Na bocht 7 wordt het beter, roept Mark. Een goed moment om wat te drinken en te eten, besluit ik. Het moment duurt korter dan gehoopt, het gaat al gauw weer gemeen steil omhoog. Maar er zijn weer wat suikers binnen! Op naar die laatste bochten. Vanaf bocht 4 besluit ik ‘volle bak’ te gaan. Daar mag het pijn doen en moet alles eruit wat er nog in zit. Niet vergeten in bocht 2 nog even te lachen voor de fotograaf.

AppleMark

Hier stuit ik ook op een aantal mannen die zichzelf blijkbaar wel opgeblazen hebben. Ik haal ze in. Stiekem maakt dit me enorm trots. Mark was een stukje vooruit gefietst en staat in bocht 1 om een foto te maken. Nu het laatste stuk naar het dorp nog. Mark sluit zich weer bij me aan, zegt me dat ik binnen 1:30 uur in het dorp zal zijn en spreekt zijn lof uit. Ik probeer nog een keer aan te zetten. Na het dorp zijn we er alleen nog niet. We gaan door tot de Tour de France-finish. Dit moet mogelijk zijn binnen 1:35 uur, maar dan moet ik wel weer vol aan de bak nu.

Struggles én finish

Het dorp hebben we inmiddels bereikt. We komen door de tunnel, dit weet ik nog van de vorige keer. De paar bochten die daarna komen was ik voor het gemak even vergeten en Mark had het niet nodig gevonden me daar nog maar is aan te herinneren. Dat heeft ‘ie geweten ook. In de volle verzuring roep ik van alles. Er is weinig Frans bij, zal ik maar zeggen…

En dan. Daar is dan eindelijk de rotonde, vlak voor de finish, hier linksaf en dan ben je er. Eenmaal over de (figuurlijke) streep, snel het klokje uitdrukken en mezelf op een plek in de schaduw laten neerkomen. 1 uur 33, roept Mark. Wauw! Een half uur sneller dan vorig jaar. Wat een voldoening. Ik probeer een klein traantje onder bedwang te houden. Wat is dit prachtig!

lisette-003

Laat een Reactie achter

  1. Elly Reinsma

    Dat traantje heb ik nu even weggepinkt. Kanjer