Een vijfdaagse huttentocht door de Mercantour: dag I

Vijf dagen niets dan natuur, gemzen en marmotten om me heen. Zelfs mensen zijn schaars. Gewapend met backpack op mijn rug trek ik in juni vijf dagen lang van hut naar hut in het nationaal park Mercantour, in de zuidelijke Franse Alpen. We lopen een deel van de GR52. Een bijzondere ervaring. Vandaag dag een.

De tocht die we afleggen is in een magazine omschreven als een gezinstocht. Goed te doen met kinderen vanaf 7 jaar. Dat moet ons dan ook lukken, toch? Optimistisch stappen we in Nice naar het busstation, vanwaar de bus vertrekt naar het bergdorp St. Martin Vésubie, aan de voet van het nationaal park Marcentour. Een twee uur durende rit die aanvoelt als een klein half uurtje. Landschappen veranderen al snel, diepe bergkloven komen tevoorschijn. De buschauffeur moet constant toeteren omdat de weg te smal is hem te delen met een andere auto en hij niet ziet wat er om de bocht aankomt. Ik voel adrenaline; ik heb er zin in. De tijd vliegt.

St. Martin Vésubie blijkt een lieflijke dorp. Mooi. Een prachtig geel met rood stadhuis. Wat terrasjes gevuld met een handjevol lokale bevolking. Een klein souvenirwinkeltje, een office de tourisme. Vanaf het terras op het centrale plein van het dorp – ik drink nog even mijn laatste suikers met een verfrissende Orangina – bellen we de taxi die ons brengt naar het acht kilometer verderop gelegen Le Boréon, ons echte startpunt vanwaar we gaan lopen.

St. Martin Vésubie

Het is weer even wennen, die eerste kilometers. We hijgen bij de eerste klim, maar komen na enkele honderden meters in een flow. Deze eerste etappe bestaat uit een bebost gebied. Veel bomen. Riviertjes. Na ongeveer een uur stappen zien we onze eerste gems. Yay! Een moment van vreugde, niet wetende dat we de rest van de reis constant omringd zijn door deze dieren. Ons eerstvolgende hoogtepunt is er een die nog meer vreugde in mij losmaakt: het Lac de l’Agnelliere. Een schitterend bergmeer, omgeven door al net zulke mooie bergtoppen. Magnifique! Een monsieur leest zijn boekje aan de rand van het meer. Wij besluiten ook even neer te ploffen in het gras. Pootje baden lijkt aantrekkelijk, maar al snel merken dat dit echt bergwater is. IJs- en ijskoud. We lachen. Optimistisch als we zijn. We wilden in eerste instantie bijna nog zwemmen in dit water. Is niet gebeurd, natuurlijk.

Een korte pauze wordt ingelast en ik laat de eerste meters even bezinken. Ik voel me nog niet helemaal rustig. Dat deze reis een soort detox zou worden van werk en internet had ik wel gedacht. Internetten kan hier niet natuurlijk, zelfs mobiel bereik is er niet. Bellen en sms’en? Onmogelijk. Alles loslaten, dus. En genieten van de natuur om je heen, want meer is er simpelweg niet. Het is even wennen, ik zoek mijn rust aan het meer. Of ik hem echt vind, weet ik nog niet. Onrust lijkt nog door mijn lichaam te sluipen. Op naar nog wat meters. Op naar onze eerste berghut.

Na deze korte lunchpauze aan het meer vervolgen we onze tocht. Dat blijkt nog ingewikkeld, de markeringen zijn vanaf hier een stuk minder duidelijk dan voorheen. We raken van het pad af, maar merken al snel dat de rotsen waarop we klauteren het goede pad niet kúnnen zijn. We zien een Fransman in de verte en wachten op hem. Hij heeft hetzelfde probleem. Met z’n drieën zoeken we naar het juiste pad, naar de rood-witte strepen waarmee in heel Frankrijk de GR-paden (grand randonnée) zijn aangegeven. Even lijken we letterlijk van het padje af, maar na wat zoeken zien we het stenen paadje liggen. Gelukkig!

Wat we ook zien liggen: een grote hoop sneeuw. Waar we doorheen moeten. Het winterseizoen is dit jaar zo lang doorgegaan, dat dat zo zijn gevolgen heeft voor wandelaars in juni. En dat weten we. Met veel precisie zetten we stap voor stap, heel rustig, in de sneeuw. Daarna volgen rotsblokken waarover we dienen te klimmen. We klauteren naar boven. Een pittige klim, die op de kaart aangegeven is als ‘gevaarlijke route’. Daar komen we overigens drie dagen later pas achter, maar soit.

 

‘Franse chansons helpen me door de pijntjes heen’

 

Weer hijgend – dit keer niet alleen van de inspanning maar vooral van de spanning – bereiken we de top van de Pas de Ladres. We haten deze top. Hij was naar, streng, gemeen. En we zijn nog niet bij onze hut. De Refuge de la Madone de Fenestre, de berghut waarin we logeren, lijkt nog ver voor ons. Nog zo’n anderhalf uur lopen. Onze voeten doen pijn. De lucht verandert terwijl we een daling inzetten. Donkere wolken. Zo nu en dan dondert het boven ons. De man met wie we zijn besluit een tandje sneller te gaan lopen, wat ons eigenlijk niet meer lukt. We hebben er inmiddels zo’n vijf uur lopen opzitten en onze voeten zijn dit niet meer gewend. We worstelen met onze pijntjes en besluiten Franse chansons in te zetten. ‘Oooh Champs Elysées’ helpt me de goede weg op.

En dan… Net als ik er even hélemaal klaar mee ben, zie ik van bovenaf onze hut liggen, enkele meters lager. Een kreet van vreugde kan ik niet onderdrukken. De laatste meters lijk ik ineens te vliegen. Onze eerste marmot doemt ook nog even op. Ik zwaai, alsof hij dat begrijpt. Ik ben blij, trots, tevreden. De hut ziet er mooi uit, groot. Naast een kapelletje. Fijn. De kloppen op de deur, gooien onze bergschoenen uit en slaken een zucht van verlichting bij het aantrekken van de Crocs die ik normaliter zo vreselijk lelijk vind. Vandaag niet. Vandaag zijn ze mooi. We gooien onze backpack van ons af, ploffen neer op bed. Dat we hier primitief leven en met zo’n 25 andere wandelaars op een slaapzaal liggen, maakt even helemaal niet meer uit. Ik sluit mijn ogen en val langzaam weg…

 

A bientôt!