Dat ik huilend aan de rotswand hing, met die afgrond onder me? Nee, had ik zelf ook even niet zien aankomen. Maar het gebeurde wel. Via ferrata is voor bikkels! En ik leerde ineens mezelf wat beter kennen…

Ik kon mezelf al jaren niet helemaal goed plaatsen. Soms had ik hoogtevrees, maar tegelijkertijd klauter ik net zo lief op bergtoppen waarbij de afgrond een meter verderop ligt. Ik geniet er zelfs van. Ook vliegen vind ik gaaf en helemaal niet eng. Ik snapte het nooit helemaal, maar nu weet ik hoe het zit. Ik heb hoogtevrees als ik geen bodem onder me heb. En dat leerde ik hier, in de Alpen.

Terwijl ik gezekerd word denk ik: dit doe ik even. Ik heb er zin in. We beginnen in een bosachtig stukje met het klimmen langs een rotswand. Niet heel spannend, want niet hoog en door het bos zie je weinig van de omgeving. Toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Steeds weer die kabel verplaatsen naar rechts, maar vooral ook steeds weer die voeten verplaatsen en dus loslaten van waar ik op sta. Heel even helemaal niks onder mijn schoenen. Brr.

Toch gaat het prima. Ik probeer gewoon niet teveel na te denken en te kletsen met Karin, die achter mij klautert. Deze heldin lijkt nergens last van te hebben, terwijl ik ondertussen mijn angsten probeer weg te stoppen. Het gaat, het gaat… Wanneer we boven op de berg komen voel ik een slaak van verzuchting opkomen. Met twee voeten op de grond en alles is weer goed. Hoe diep de afgrond ook is.

Onze gids begint te gniffelen en zegt dat ons parcours verder gaat, nu even een tandje spannender. Wanneer hij naar beneden klautert en ik kijk over de afgrond snap ik wat hij bedoelt. Dit is vreselijk. Waar we net nog in een bebost stukje klommen, gaan we nu recht op de afgrond af, terwijl we nog zo hoog zijn. We moeten hangen aan een berg. Onze voeten op ijzeren stukjes, heel klein. En ik zie de brug hangen waarover we moeten lopen zonder ons ergens aan vast te kunnen houden. Oké, let’s do this.

 

Klimmen met mijn ogen dicht, terwijl de tranen vloeien

 

Ik roep naar de gids dat hij gek is. Dat hij dit nooit had moeten verzinnen. Waarom hij dit beroep heeft gekozen en waarom wij hier moeten hangen. Ik vind het vreselijk, mijn benen beginnen te trillen en dat heeft zich nog nooit zo heftig voorgedaan. Ik klauter al van kinds af aan over bergrotsen en langs afgronden, maar hier gaat het mis. Ik heb geen ondergrond en word misselijk. Terwijl de tranen komen, komt de gids achter me staan en belooft hij me mee te nemen. Ik doe mijn ogen dicht, maar heel handig is dat niet als je moet klimmen.

Ook op de brug neemt hij mijn handen in de zijne. Erg romantisch is het niet, want ik lijk in shock. Mijn ogen sluit ik wel bij het oversteken van de brug. Ik vertrouw op zijn handen en gelukkig: ik haal de overkant. Levend. Ik plof neer op de aarde. Ik ben veilig. En doe dit nooit meer. Via ferrata is voor echte bikkels. Niet voor mij. Wel voor jou?

via-ferrata-frankrijk-004

via-ferrata-frankrijk-002The beginning, vooralsnog lachend…

via-ferrata-frankrijk-003

via-ferrata-frankrijk-001

 

A bientôt!

Laat een Reactie achter

  1. Jenny - ikreis.net

    Dit klink zo bekend! Ik heb trillende benen van angst gehad bij een ondergrondse hike door een grot in de Filipijnen. Lopen op smalle richels terwijl je niet weet hoe groot en diep de afgrond naast je is. Soms uitglijdend over de losse steentjes.

    Compleet geschaaft en gekneusd kwam ik buiten. Nooit meer.

  2. Stephanie | Expeditie Aardbol

    Oh god, dit doe ik je niet na. Ik heb een verlammende hoogtevrees, en ooit moeten ze me ergens met een helikopter komen redden omdat ik niet meer verder kan.

    1. Rosanne Bedrijfseigenaar

      Hahaha! Ja, dat is het rotte aan via ferrata, dat je niet terug kunt. Gewoon echt niet. Je móet door. Ik had ook bijna die helikopter laten komen :’)

  3. Jennifer

    Ahhhh arme Roos! We waren een goede voor elkaar geweest met dit avontuur. Ik vind klimmen langs de wand niks met heel dat ‘zekeren’ en zelf verplaatsen met dat touw enzo. Maar over die brug lijkt me dan juist wel weer super tof!

    Maar je moet maar zo denken je hebt het wel weer geflikt! Iets wat je hartstikke eng vond heb je wel gedaan. Dat bewijst maar weer wat voor topper je bent! Kus

    1. Rosanne Bedrijfseigenaar

      Haha, jij bent ook zo’n heldin van de eerste dag! Wij klauteren voortaan gewoon lekker over bergtoppen in plaats van loshangende bruggetjes hoor 😉

  4. Denise

    Ah lieve roosje! Wat knap dat je door bent gegaan dan. Topper!

    1. Rosanne Bedrijfseigenaar

      Ik kon niet anders, HAHA. Maar thanks lief!

  5. antonette - we12travel

    Ik heb vorig jaar voor het eerst een ferrata gedaan in Italië en vond het doodeng. Althans, op het moment zelf. Niet omdat ik aan een draadje vast zat maar omdat ik door de diepe sneeuw langs een afgrond moest. En sneeuw is glad … ik ben er inmiddels achter dat ik ook geen superheldin ben, maar wel dat ik nog een keer een ferrata wil proberen. Dus … ergens waar ik samen met martijn op mn gemak de tocht kan maken, in plaats van met een groep waarin ik niemand ken … Stoere post trouwens, zoiets en publiek toegeven = respect! (ohja, verhaal staat op mijn blog, mocht je interesse hebben 😉

  6. Anneke Vos

    Zelfs als ik het lees voel ik de angst in mijn maag kruipen. Ik heb foto’s van mezelf in de “Dentelles” in de buurt van Vaison la Romaine waar de hoogtevrees in mijn ogen te zien is. En dan de keer dat ik over het viaduct van Millau moest rijden, gewoon omdat er daarvóór geen parkeerplaats meer was en ik onmogelijk kon stoppen…..
    Dapper hoor! Ik was daar voor die plank blijven zitten!