De onvoorwaardelijke liefde voor een land komt niet zomaar uit de lucht vallen. Daar gaat altijd een bijzondere geschiedenis aan vooraf. Zo ook bij mij…
Ik, Rosanne Langenberg (1990), was nog geen jaar oud toen mijn ouders me meesleepten naar de camping in Frankrijk. Noem het onverantwoord, noem het raar… Ik ben ze vooral heel dankbaar. Zij lieten mij zien dat niets je tegen hoeft te houden, dat je moet doen in het leven waar je van houdt. Mijn ouders waren, en zijn nog steeds, verzot op kamperen. Geen sprake van dus, dat dat niet zou gebeuren omdat er een baby in het spel zou zijn. Die baby gaat gewoon mee, moeten ze gedacht hebben. En dus ging ik mee.
Na die eerste kampeerervaring volgden er nog velen. Ieder jaar weer namen ze mij mee – gelukkig maar! Niet alleen naar de camping, ook de bergen in. Zo stond ik regelmatig neus aan neus met berggeiten, liep ik boven de wolken in de Franse Alpen, stapte in de kano in de Ardèche (terwijl mijn broer doodsangsten uitstond om naar Engeland af te drijven), nam de boot naar de prachtige eilandjes van Bretagne, stond op de camping naast het huis van Herman van Veen aan de Côte d’Azur…
Maar ik werd ouder, en mijn ouders lieten me steeds losser, mijn eigen gang gaan. De eerste zomer in tijden dat ik niet naar Frankrijk ging, brak aan. Het was alsof mijn jaar niet voltooid was, er miste iets… Maar om op je twintigste nog met je ouders mee te gaan? Nee. Maar, bedacht ik me, ik kan dat ook zelf. En zo gebeurde het dat ik mijn vriendinnen mee op sleeptouw nam naar het Zuid-Franse Nice. Geen idee wat ze daar van zouden vinden, maar ik vond het idee fantastisch. Gelukkig: zij genoten net als ik. Sindsdien neem ik graag mijn vrienden mee naar alle uithoeken van Frankrijk. Zij vinden mijn hunkering naar het land mooi. Soms trek ik ook gewoon lekker zelf, helemaal alleen, naar het Franse land. Eenzaam voelt dat allerminst, elke dag in Frankrijk ontmoet ik nieuwe Fransen die mijn hart veroveren. Ik hou van de Fransen. Het moge duidelijk zijn: uitgekeken ben ik nog lang niet!
Intussen sleepte ik mijn bachelor Journalistiek in de pocket en wist ik één ding zeker: Frankrijk en schrijven zijn twee onvoorwaardelijke liefdes. Deze twee blijken ook nog een een goede combinatie. In 2013 startte ik met dit platform, Bonjour Frankrijk, waarop ik verhalen bundel over mijn reizen in Frankrijk. Al snel legde ik contacten met Nederlanders in Frankrijk en Fransen die me wilden helpen aan unieke tips voor de site en onderhield ik contact met PR-bureaus die heil in mijn werk zagen. Et voila: Bonjour Frankrijk groeide en groeide. Maar altijd is de website dicht bij mijzelf gebleven. Alles wat ik publiceer komt uit mijn hart. Alles waarover ik schrijf is echt. Ken ik. Ik ben er geweest.
Een boek, een bedrijf…
Intussen kreeg ik via een uitgever de kans mijn eerste boek uit te brengen: Puur Côte d’Azur (2015), over de ‘andere kant van de Côte d’Azur’. De rustige, stille bergdorpjes en de mooiste wandelpaadjes in het achterland van dit glamoureuze stukje Frankrijk. Ik zette mijn eigen contentbureau op, met de toepasselijke naam Het Champagne Atelier. En ik prijs mezelf inmiddels zeer gelukkig met wat ik mag doen in het leven: verhalen maken, mooie mensen ontmoeten en zo nu en dan genieten van het Franse land.
Onlangs kreeg ik met een knipoog de vraag of ‘mensen jaloers maken’ mijn hobby is, maar dat is het allerminst. Mensen inspireren is mijn hobby. Mensen net zo gelukkig maken als ik. Mensen net zo laten genieten van Frankrijk als dat ik doe is mijn grote wens. Want het leven is te kort om er niet verschrikkelijk van te genieten. Dus beloven jullie mij dat je net zo erg geniet van Frankrijk als ik? Al is het maar in gedachten…
Liefs,
Rosanne
