In de warmte van de sprookjesachtige Dordogne…

In de Dordogne ligt een sprookje, tussen glooiende landschappen en op steenworp afstand van de rivier de Dordogne. De nazomer legt een gouden gloed over het landschap terwijl we de rivieren achter ons laten en koers zetten naar Saint-Pompont, waar Sofie en ik de nacht zullen doorbrengen in Villa Léovil, een chambres d’hôtes die nog zo groen is als gras.

Terwijl we onze eigen kamer bewonderen, horen we beneden een deur. Een halve minuut later staat Gerrit voor onze neus. Hij geeft ons twee kussen, vooruit: toch drie, en steekt gepassioneerd van wal over de wijntour van vanmiddag. Ik ken hem niet anders van onze tijd samen in het onderwijs. Ooit kwam hij de lerarenkamer binnen met een ingelijste Giuseppe Verdi. ‘Het is vandaag Verdi-dag’, riep hij enthousiast. Zijn leerlingen liepen met hem weg. En ik ook. Zijn bevlogenheid zie je terug in het huis. In de hal staat een buste van diezelfde Verdi – mét vlinderdas – en hangt een portret van Callas, zijn muze. Het avondmaal bij Villa Léovil is een feest. Ergens wist ik al dat Gerrit een uitmuntend kok is, toch is alles wat er op mijn bord verschijnt nóg lekkerder dan ik vooraf had gedacht. Samen met de andere tafelgenoten genieten we van wat we een typisch Franse avond noemen. Tafelen onder het genot van wijn en goede gesprekken.

Als we op vertrek staan, geeft Tjitze routetips naar het vliegveld – ‘Je kan beter binnendoor rijden via Monpazier en Villeréal’ – en legt hij nog wat appels uit de tuin voor ons op tafel. We nemen afscheid, deze keer op z’n Frans met twee kussen, en spreken het plan uit om snel weer terug te komen. En als we even later de geadviseerde dorpjes passeren, weten we dat we niet alleen voor de prachtige villa en zijn gastvrije gastheren hoeven terug te keren, maar ook voor de streek. De Dordogne is prachtig, ook in de herfst.

Vive la France!

Villa Leovil

Villa Leovil

Login