Provencaalse charme ten top…

Name: Hotel & restaurant Les Deux Rocs
Address: 1 Rue Fontaine d'Amont, Seillans, Provence-Alpes-Côte d'Azur, 83440, Frankrijk

Les Deux Rocs is zo’n hotel dat zich haast niet in woorden laat vangen. Ze doen de charme van de plek eigenlijk altijd tekort. Maar om er nu dan maar niets over te zeggen, dat is een nog slechtere optie. Dus kies ik toch maar voor de woorden.

Ten eerste is er de ligging. Als een aandachtig luisterend publiek vind je rond het hotel rotsen, een middeleeuwse toegangspoort in Moorse stijl én het Place des Deux Rocs. Oh, dat zoete pleintje, dat uitkijkt over de omgeving en zijn gasten verkoeling biedt met zijn platanen. De Fontaine d’Amont kan in zijn simpelheid wedijveren met de spierballentaal van Trevi en Versailles. In de ronde poel zwemmen vissen, het zoete water dat zich erin probeert te storten, komt terecht in karaffen die daar zijn neergezet door het hotelpersoneel. Blijkbaar komt het water rechtstreeks uit de bergen, want het dient gelijk als tafelwater voor de dinerende gasten. Wanneer de karaffen vol zijn, borrelen ze over en vullen zo alsnog het bassin, dat de gelukzalige gasten die rondom zitten – waaronder wij onszelf mogen rekenen – wat koelte toewuift. Hoe warm het ook is in de Var, op dit pleintje is en blijft het aangenaam toeven.

Lachen van genot

Ten tweede is er het eten. We mogen gelijk aanschuiven en bestellen twee kir. (Nee, niet twee keer. Twee kir: zoete witte wijn aangelengd met een scheutje crème de cassis.) We proosten op het verleden, het heden en de toekomst en laten ons prachtige gerechten voorzetten: gegrilde aubergines met ansjovis en kappers, witvis in citroensaus en de obligate magret de canard. Het een is nog lekkerder dan het ander. We kunnen bijna niet geloven dat we hier zijn. En dat het weer net zo fijn voelt als toen!

Het dessert moet dan nog komen: een brioche perdu met citroencrème. De jonge ober, nauwelijks zestien jaar oud, murmelde al ‘bon choix’ bij het aanhoren van de bestelling, dus de verwachtingen zijn hoog. En worden ook ingelost: de combinatie van het warme zoete gebak en de frisse citroensmaak is een dermate grote weldaad voor de papillen, dat ik ervan moet grinniken en een hap toesteek richting overkant van de tafel, waar die met dankbaarheid in ontvangst wordt genomen. Het is nu al een dag met een gouden randje.

À l’ancienne

Ten derde is er het hotel zelf. De entree is een nostalgisch welkom: prints van een ver verleden aan de muur, vogeltjes van brons als afgodbeelden op de lambrisering: relieken uit de napoleontische tijd. De tegelvloer tekent geometrische patronen in groen, wit en antraciet.

Onze kamer bevindt zich op de eerste verdieping. Om daar te komen nemen we het trappenhuis, dat bestaat uit ongelijke treden, omdat de tijd die hier en daar heeft scheef getrokken. We ploffen neer op het zalige bed en doen een middagdutje terwijl de zon buiten de muren teistert.

De glorie van mijn vader

Ten vierde: Seillans. De straatjes zijn zo smal dat, terwijl we ronddolen zonder doel, de tijd ons uit het oog verliest. We lopen een klein boetiekje binnen. In de rekken hangen zelf bedrukte t-shirts en jurkjes. In de vensterbank slaapt een kat in haar mand. We kopen katoenen visjes ingenaaid met lavendel voor de thuisblijvers. De steegjes leiden ons naar beneden, waar we nog een pleintje met een barretje weten. Een schel geluid zwelt aan. Natuurlijk hadden we het ook zelf kunnen bedenken: een groep Fransen hangt verveeld over hun plastic stoelen terwijl Duitsland gezichtsverlies lijdt op het WK. De ouderwetse rivaliteit tussen de twee buurlanden lijkt de laatste jaren te zijn weggeëbd.

We keren terug naar het bovenste deel van het dorp. We willen toch wel graag die koffie. Bij La Gloire de mon Père gaan we die ook niet krijgen. Het lommerrijke terras rond de fontein is uitgestorven. We zijn hier net voor het hoogseizoen en dat is te merken.

Verhuizen?

‘In de winter is het hier heel stil’, vertelt de hotelmanager ons als we onverrichter zake zijn teruggekeerd. Zo lang duurt het ook niet voordat we weer gaan dineren. ‘Ik werk hier acht maanden per jaar. Van november tot en met februari is het hotel gesloten. Dan heb ik tijd om mijn familie te bezoeken in Normandië.’ We kijken elkaar aan. Dat klinkt wel heel aanlokkelijk. Al een paar jaar beraden we ons op de mogelijkheid om een jaar in Frankrijk te wonen. Waarom niet hier?

Tijdens het diner laten we die mogelijkheid nog eens op ons inwerken. Met twee kids in ons kielzog heeft zo’n beslissing nog wat extra gewicht gekregen, dus we schuiven hem weer even lui voor ons uit en genieten van de klaterende fontein, de Saraceense poort en de rode wijn van de Ventoux. Als de platanen eindelijk in sfeerverlichting baden, schuifelen we het hotel binnen en vinden, ondanks de warmte die in de kamer hangt, vrij moeiteloos de slaap.

Hotel & restaurant Les Deux Rocs

Login