Wandelen door de ruige bergen van de Franse Alpen…

Terwijl ik aan tafel zit bij de Nederlandse Valentijn en Yvonne in hun hotel Saint Roch, vraag ik me hardop af of de wandeling naar de Glacier Blanc een pittige is. Yvonne stelt me gerust: die kan ik makkelijk lopen. Zelf vind ik het nog even spannend. Zou het niet een hele zware tocht zijn? Is de klim steil? Is het pad goed begaanbaar? Maar ze wuift mijn twijfels weg. “Gewoon doen!”

En dus sta ik de volgende ochtend klaar om de tocht te lopen. Wandelschoenen aan, trui mee. Want het kan daarboven best fris zijn in oktober. Ik stap mijn auto in, die me in een half uur naar Pré Madame Carle brengt. Deze plek ligt, in een bebost gebied, aan de voet van de berg die ik ga beklimmen. Hier al kijk ik mijn ogen uit. De natuur is op deze plek al prachtig… Wellicht door de herfsttinten waarin de bossen nu gekleurd zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat het hier hartje zomer minder mooi is.

Mijn auto parkeer ik op de ruime parking die hier is aangelegd. Ik trek mijn veters nog even straks en begin te lopen. Eerst door een stukje bos, maar al snel vult mijn zicht zich met een weids uitzicht op de bergen van de Ecrins. Machtig mooi… Als ook het bordje met daarop ‘Glacier Blanc’ en ‘Glacier Noir’ gespot is, weet ik dat ik goed zit. Ik begin met klimmen en stijg al snel. Dan scheiden onze wegen: de Glacier Noir is linksaf, terwijl ik rechtsaf sla naar de Glacier Blanc. Voor de durfal is de zwarte gletsjer ook een optie, maar ik waag me er niet aan; het pad lijkt vele malen steilen én smaller dan het pad richting de Glacier Blanc.

Tot mijn verbazing kom ik na een uurtje klimmen boven, nog helemaal fris en fruitig. Dit was inderdaad niet zo’n opgave, Yvonne had gelijk! Met zicht op de gletsjer plof ik neer vlak naast het bruggetje waaronder een riviertje stroomt. Helemaal alleen bevind ik me in een berglandschap, ik laat de stilte op me inwerken. Wat een machtige plek… Terwijl ik mijn boek erbij pak, word ik vergezeld door een paar vogels, die me nieuwsgierig aankijken. Een mens, in ‘hun’ stille berglandschap. Ik kijk en even lijkt het of we oogcontact maken. Maar dan gaan ze al snel weer hun eigen weg. Ik lach. Wat is het heerlijk om hier te zijn. En die tocht? Dat viel dus eigenlijk best wel mee.

Vive la France!

Wandeling naar de Glacier Blanc

Wandeling naar de Glacier Blanc

Login