Een vijfdaagse huttentocht door de Mercantour

Het is wat: twee jonge meiden – althans, in verhouding met de andere gasten is onze 26 en 27 jaar aan de lage kant – in een berghut. Ze liggen als eerste in bed, en worden als laatste weer wakker. Het verhaal van mijn reisgenote en mij in de Mercantour.

Een dag eerder begonnen we onze vijfdaagse huttentocht in de Mercantour, een nationaal park in de zuidelijke Franse Alpen. Vol goede moed zetten we de eerste stappen, maar vooral blij zijn we wanneer we onze hut, le Refuge de la Madone de Fenestre, bereiken. Die eerste wandeldag bleek zwaarder dan voorspeld. Uitgeteld vallen we tegen 21.00 uur in slaap op de immense slaapzaal die we delen met zo’n dertig andere wandelaars. Zij zitten op dat moment beneden aan lange tafels, slurpen nog wat liters wijn weg. Wij niet. We zijn uitgeteld. Niet alleen van de gelopen kilometers, ook van de indrukken. Van de detox. Van het loslaten van alles, van werk, van internet, van het normaal zo drukke leven in Nederland. Het blijkt allemaal niet zo gemakkelijk. Ik voel me geïsoleerd in de natuur. Zelfs geen mobiel bereik. Ik dacht dat ik het fijn zou vinden, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik moet wennen aan dit alles. Gelukkig val ik snel ik slaap.

Een paar uur later, om 5.00 uur om precies te zijn, hoor ik de andere wandelaars een voor een hun bed uit kruipen. Mijn wekker staat voor twee uur later pas ingesteld, om 7.00 uur. Ik ben onder de indruk van het doorzettingsvermogen van deze mensen. Ben ik dan zo lui? Welnee. Ik loop een huttentocht in de Alpen. Ik mag mezelf niet lui noemen. En dus doezel ik nog heel even weg. Wanneer onze wekker gaat, is de slaapzaal zo goed als uitgestorven. Ergens wel zo fijn. We trekken snel ons wandelkloffie aan en slenteren naar de ontbijtzaal. In alle hutten waar we deze reis slapen kun je ontbijt, lunchpakketten en diner boeken. Wij hebben ervoor gekozen enkel ontbijt bij te nemen. Avondeten doen we met speciale outdoormaaltijden. Ontbijt had achteraf gezien ook niet perse te hoeven worden bijgeboekt, gezien het magere maaltje dat we in elke hut krijgen, maar soit. We hebben die basis – een paar sneetjes taai brood – ‘s ochtends extra hard nodig. En toegegeven: die bak koffie is prettig.

Klimmen, hijgen en klauteren in de bergen van de Mercantour

Vol frisse moed verlaten we onze berghut. Op naar de volgende! We zetten onze eerste stappen, passeren al gauw een riviertje en beginnen sneller dan verwacht met klimmen. Na een paar honderd meter hijgen we, het is weer even inkomen. Maar ik geniet van al het moois om me heen. Van de bergen. Het pure natuur. Dan ineens lijkt ons pad verdwenen. Een pak sneeuw is de boosdoener. De markeringen zien we boven de sneeuw verdergaan. Even klimmen en klauteren, dus. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat dit pas het begin is.

Na de sneeuw te hebben getrotseerd, wordt het pad smaller en steiler. We klauteren, de ene meter lastiger dan de andere. Een ding is duidelijk: we moeten weer een bergkam over en de weg ernaartoe is niet eenvoudig. Met de top in mijn vizier klim ik naar boven. Ik spreek mezelf toe: eenmaal op de top wordt alles beter. Althans… Dat hoopte ik. Dacht ik. Niet in dit geval.

Voor ons geldt: alle wandeltijden x2. En het is moeilijk voor te stellen dat iemand die Pas du Mt Colomb wél in 2.15 uur gelopen heeft.

De top van de Mont Colomb is bereikt. Waar ik rekende op een soepele afdaling aan de andere kant, zo eentje van twee vingers in de neus, kom ik bedrogen uit. Het steilste pad dat ik ooit zag is het resultaat. Steil en weinig fatsoenlijk begaanbaar. Grote losse rotsbrokken, dat is ons pad naar beneden. Even twijfel ik, maar al snel besef ik: terug gaan is geen optie. Onze volgende accommodatie ligt voor ons, we moeten deze dagen uitlopen. Heel even vind ik het jammer dat er hier geen bussen komen, daarna grinnik ik en lach ik mezelf uit. Wie wilde er nou zo graag een huttentocht in de Alpen lopen? Laat jezelf niet zo kennen, Rosanne.

Ik plaats mijn achterwerk op een van de rotsen en kruip de eerste dalende meters al zittend naar beneden. Dit lijkt me de veiligste manier, maar praktisch is het allerminst. Mijn backpack zit in de weg, schuift niet lekker mee met mijn billen. Ik vloek, binnensmonds. Achter ons verschijnt een Fransman die er de vaart in lijkt te hebben. Ik laat hem langs me heen terwijl ik me vastgrijp aan een rots. “Ca va?” “Oui, ca va”, bevestig ik enigszins vertwijfelend. Het gaat helemaal niet zo lekker. Ik voel me weinig veilig hier, zo met de afgrond onder me. Maar ik moet door, en dus ga ik. Stapje voor stapje, alles behalve snel.

‘Het enige wat we nog willen is die verrekte berghut’

Deze etappe is er een die weinig voldoening geeft, in tegenstelling tot het begin van deze wandeltocht, waar de schoonheid van het landschap indruk op me maakte. Ik ga langzaam, mijn voeten beginnen inmiddels tegen te stribbelen, ze doen pijn. Eenmaal beneden klauteren we over enorme rotsformaties. Ruim een uur lang. Geen makkelijk pad en dat we onderweg nog eens verdwalen en de markering uit het zicht verliezen, maakt de stemming er niet beter op. Een dikke reep chocolade zou in het normale leven veel goed maken, maar we hebben geen honger, voelen weinig enthousiasme meer. Het enige wat we willen is die verrekte berghut. Le Refuge de Nice, die overigens prachtig moet zijn. Inmiddels vloek ik niet binnensmonds meer.

We bereiken een vlak pad, goed begaanbaar. Niet vaak was ik zo blij een kiezelpad te zien. Niet veel later volgt een geel bordje waarop onze refuge staat aangegeven. Een kreet van enthousiasme slaak ik wanneer ik onze hut zie liggen: aan de overkant van een prachtig bergmeer. Le Refuge de Nice. Die er al van een afstand prachtig uitziet. Net als gisteren lijk ik te vliegen na het zien van de berghut. Het voelt als een overwinning van mezelf. I did it! Hoe, dat maakt niet uit. Maar ik heb het geflikt. Wederom. Dag twee is in de pocket, nog drie te gaan…