Tussen de vulkanen van de Auvergne…
Via een rustig, heuvelachtig weggetje rijd ik het erf van Domaine des Lilas tegemoet. Een onverwachte afslag volgt, een onverhard pad op. De lange laan die mijn zicht daarna vult, met aan de linkerkant weids uitzicht op uitgestrekt land met paarden, is indrukwekkend te noemen. En dan ineens doemt het voor me op: Domaine des Lilas. Een paleisje. Een hond komt kwispelend op me afgestormd, gevolgd door zijn baasje, José…
We schudden de hand en kletsen wat. José is moeder van vier kinderen met wie ze in Frankrijk woont. Bijna tien jaar geleden vertrok het gezin naar de Auvergne, eerst in een ander deel van de regio. Toen José en haar man uit elkaar gingen, besloot ze te blijven. Samen met de kinderen. Teruggaan naar Nederland? “Nee, echt niet!” Ze is standvastig. “De rust hier, dat is goud waard. Luister maar. Stil, he? Hoewel we veel werken hoor, dat moet wel als je je brood wil verdienen met een gastenverblijf. Maar dat is ook leuk. Vorig jaar zijn we hier neergestreken en runnen we naast de chambres d’hôtes ook een camping. Dat is fantastisch, de contacten die we opdoen met de gasten… Soms ineens een spontane barbecueavond met iedereen. Geweldig. Ik geniet hier echt.”
Die avond kruip ik aan tafel bij het gezin, samen met dochters Kelly (28) en Yvanka (18) en zoon Marvin (17). Amber (26) is deze week niet thuis. We kletsen over het leven hier in Frankrijk, over de bewoners van de Auvergne, over toekomst, over verleden. Voor Kelly, die hier als een vis in het water lijkt, was het destijds nog even spannend of ze wel mee zou verhuizen naar Frankrijk. Ze was 19 toen dat stond te gebeuren. Kelly: “Ik had in principe in Nederland kunnen blijven, daar had ik me wel gered. Maar ik ben meegegaan met het idee: ik zie wel of ik het wat vind daar. Zo niet, kan ik altijd nog terug.” Lachend: “Nou, je ziet het. Dat teruggaan is niet helemaal gelukt.” Inmiddels doet ze de marketing voor de plaatselijke VVV’s in de regio. En daar is ze content mee. “Ik mag veel op reis voor mijn werk, kan mijn creativiteit kwijt. En belangrijker misschien nog wel: ik krijg van mijn baas de ruimte om in de zomer thuis te zijn. In het hoogseizoen hebben we hier thuis namelijk alle handjes nodig. Mijn moeder heeft ons bij de koop, twee jaar terug, mede-eigenaren gemaakt van ons gastenverblijf. Super, natuurlijk! Daardoor wil je ook wel écht je best doen. Het is nu ineens niet meer het bedrijf van je ouders, maar ook van jou.”
Van niks tot chambres d’hôtes
José glundert. “Mensen vinden het soms heel knap dat we dit als gezin doen. Maar eigenlijk is dat helemaal vanzelf zo gegaan. De kids zijn opgegroeid in een gastenverblijf dus ze hielpen altijd wel een beetje mee. Toen we Domaine des Lilas in 2016 kochten, kwam het bij de notaris ter sprake. Of ik het alleen ging doen of met de kinderen. Toen heb ik heel spontaan voor dat laatste gekozen. Wel met hun goedkeuring, natuurlijk. Ze vinden het fantastisch.” Marvin: “Tijdens de verbouwing heb ik alles gesloopt, samen met een vriendin.” Lachend: “Ik vond dat mannenwerk, dus mijn moeder en zussen mochten dat niet doen. Op dit moment zit ik nog op de middelbare school, maar ik heb niet heel erg de ambitie om door te leren. Niet omdat ik lui ben, maar ik vind werken juist zo leuk. Liever ga ik verder in het bedrijf. Je moet mij ook niet voor de televisie zetten met Netflix aan, dat hou ik hoogstens een half uurtje vol. Daarna kriebelen mijn handen. Laat mij maar bikkelen.”
Als ik het gezin vraag waarom ze bijna tien jaar geleden naar Frankrijk emigreerden, worden de vingers naar José gewezen. José: “Ik heb altijd die wens gehad om te vertrekken uit Nederland. Het is daar zo… gejaagd. Maar ik had ook altijd wel een excuus om niet te gaan. Het kwam eigenlijk nooit helemaal gelegen. Totdat ik 46 was en dacht: het is nu of nooit, José. Dus toen begon de zoektocht naar een geschikt huis in Frankrijk. In de Auvergne om precies te zijn, eigenlijk is het altijd de Auvergne geweest waar we zochten. Juist voor die rust en ruimte. Honderden huizen hebben we bezocht. Pas toen we echt ons droomhuis zagen, in de Allier, zijn we gegaan.”
Twee jaar geleden besloot José met de kinderen op zoek te gaan naar een nieuwe plek. Kelly lacht: “Dat werd wéér zo’n zoektocht. Weer honderden huizen bekeken. Ons nieuwe plaatje was: een huis met genoeg land om een camping te starten. Van een chambres d’hôtes wilden we eigenlijk afstappen. Zo je ziet: dat is niet helemaal gelukt.” José: “Toen we dit huis zagen, was het liefde op het eerste gezicht. Terwijl we eigenlijk iets zochten wat al zo goed als af was; dat was dit dan weer totaal niet. Maar het had wel de ruimte voor een chambres d’hôtes. Tja, soms kom je iets tegen waar je tóch ineens geen nee meer tegen kunt zeggen… En dus begonnen we gewoon weer een chambres d’hôtes! Ruim een jaar hebben we verbouwd met z’n allen. Dus we doen het nu allebei: chambres d’hôtes en camping. Dat laatste is echt seizoensgebonden, maar wel vreselijk leuk.” Yvanka: “Deze zomervakantie ontstonden er spontaan barbecueavonden waar alle gast naartoe kwamen. Echt een beetje nostalgie, en zó gezellig!” Ze glundert terwijl we de laatste happen van ons toetje nemen. En ik kan alleen maar denken: wat een bijzonder gezin. Wat een fijne mensen. Wat dapper, wat mooi.
Voldaan kruip ik na het eten mijn bed in. Wat een heerlijk nuchter en tegelijkertijd ambitieus gezin. Heel even weer die twijfel: zal ik niet ook ooit..? Maar voorlopig vind ik het goed zo mijn leven nu is. In Nederland, en soms in Frankrijk. Ik geniet juist ook zo van andermans verhalen. Van dit soort verhalen. Ze zijn fantastisch om te mogen horen, en ik blijf ze met liefde delen!