Mijn route door de Auvergne
Die bewuste maandagochtend brengt AirFrance me naar Clermont Ferrand, de hoofdstad van de Auvergne. Ik bezocht deze studentenstad al twee keer eerder, dus sla hem dit keer even over. Deze reis is voor pittoreske Franse dorpen en platteland. Voor natuur. Want ook daarvoor (of juist daarvoor…) kun je rustig naar de Auvergne afreizen. Mijn route voor nu? Clermont Ferrand – Issoire – een stukje vulkaanlandschap – Ambert – Viverols – Le Puy en Velay – Clermont Ferrand. Een auto huren in Frankrijk doe ik altijd via Sunny Cars, dat scheelt me een hoop kopzorgen omdat alle verzekeringen al bij de prijs inbegrepen zitten. Mocht er ergens een vulkaan uitbarsten (ha ha, gebeurt al járen niet meer), zit ik financieel in elk geval veilig.
Op de luchthaven van Clermont pik ik die middag mijn zwarte bolide op. Het is weer even wennen om ineens op die drukke Franse wegen te belanden. Al snel besluit ik daarom de snelweg te verlaten, iets eerder dan eigenlijk de bedoeling is volgens mijn navigatie. Gewoon, omdat ik zin heb in stilte, in rust, in het knusse Frankrijk.
Een half uur later ben ik waar ik zijn wilde: het kleine stadje Issoire. Terwijl ik door de straatjes van Issoire loop, overvalt de stilte me. De straatjes zijn zo vredig, de huisjes zo kleurrijk, zo mooi. Maar er loopt niemand. Winkeltjes houden hun deuren gesloten. Terrasjes staan niet uitgestald. En dat terwijl ik zo op die koude Orangina had gehoopt nu de thermometer 33 graden aantikt. In september. Ook dat is blijkbaar de Auvergne; onvoorspelbaar, een eigen willetje. Ik kwam al eens in juli in de Auvergne, hartje zomer, en toen was het maar koud en nat. En nu, in september, druipen zweetdruppels onder mijn shirt naar beneden. Shit, waar is die koude Orangina nou… In Issoire is nog het echte Frankrijk voelbaar. Oude straatjes, stilte. En dat is mooi, dat oogt prachtig, ik was ernaar op zoek… Maar het kent ook de keerzijde: ouderwetse openingstijden, de boel gesloten op een maandagmiddag. En dan ook echt alles gesloten. Potdicht. En dat is toch niet zo gezellig.
Ik besluit daarom verder te rijden, richting het adresje waar ik vanavond verblijf, op steenworp afstand van Issoire. Via een rustig heuvelachtig weggetje rijd ik hun erf tegemoet. De lange laan die mijn zicht daarna vult, met aan de linkerkant weids uitzicht op uitgestrekt land met paarden, is indrukwekkend te noemen. En dan ineens doemt het voor me op: Domaine des Lilas. Een paleisje, met zijn rode kozijnen. Een hond komt kwispelend op me afgestormd, gevolgd door zijn baasje, José. We schudden de hand en kletsen wat. José is moeder van vier kinderen waarmee ze in Frankrijk woont. Jaren geleden vertrok het gezin naar de Auvergne, eerst in een ander deel van de regio. Toen José en haar man uit elkaar gingen, besloot ze zelf te blijven. Samen met de kinderen. Teruggaan naar Nederland? “Nee, echt niet!” Ze is standvastig, iets wat haar siert. “De rust hier, dat is goud waard”, legt ze me uit. “Luister maar. Stil, he? Hoewel we veel werken hoor, dat moet wel als je je brood wil verdienen met een gastenverblijf. Maar dat is ook leuk. Vorig jaar zijn we op deze plek neergestreken en nu runnen we naast de chambres d’hôtes ook een camping. Dat is fantastisch, de contacten die we opdoen met de gasten… Soms ineens een spontane barbecueavond met iedereen. Geweldig. Ik geniet hier echt. Net als de kinderen.”
Die avond kruip ik aan tafel bij het gezin, samen met dochters Kelly en Amber en zoon Marvin. Yvanka is deze week niet thuis. We kletsen over het leven hier in Frankrijk, over de bewoners van de Auvergne, over toekomst, over verleden. Het hele verhaal vind je hier. Voldaan kruip ik na het eten mijn bed in. Heel even weer die twijfel: zal ik niet ook ooit..? Maar voorlopig vind ik het prima zo mijn leven nu is. In Nederland, en soms in Frankrijk. Ik geniet juist ook zo van andermans verhalen. Gelukkig heb ik deze week nog zo’n ontmoeting op de planning staan…
Domaine des Lilas
Van vulkanen naar bos
De volgende ochtend verlaat ik Issoire, op naar nieuwe avonturen. Die vind ik in het imposante vulkaangebied van de Auvergne. Bij het Lac d’en Haut, vlakbij het piepkleine en uitgestorven dorp Godivelle, parkeer ik mijn auto. Een gevoel van serene rust overvalt me. Dit gevoel heb ik vaker ervaren in Frankrijk. Op plekken waar de natuur meer de baas is dan wij mensen. Op plekken waar nauwelijks mensen zijn. Waar mijn zicht verder reikt dan het in Nederland ooit doet… Ik plof neer aan het meer en kijk uit over het water en daarachter de heuvels. Paarden lopen rustig een paar meter vooruit. Ik voel hoe de dieren hier tevreden zijn met hun leven. Even haal ik diep adem. Wat is het soms toch fijn, maar ook nodig om die innerlijke rust terug te vinden. Ik pak mijn boek erbij en begin aan de bladzijde waar ik een week geleden geëindigd was. Eindelijk weer de rust om te lezen. Voor ik het goed en wel doorheb, ben ik twintig bladzijden verder. En geeft mijn klok aan dat het tijd is om mijn route te vervolgen.
Deze dag staat er wederom een ontmoeting gepland. Dit keer met de Nederlandse Rob en Annemie, die vorig jaar zijn neergestreken in de Auvergne om hun chambres d’hôtes Moulin des Comtes te runnen. In hartje Livraidois, het bosgebied van deze Franse regio. Na een uur slingeren over rustige weggetjes met talloze bomen aan weerszijden wijst het bord me naar rechts. Moulin des Comtes, daar is het. Enthousiast word ik onthaald door Rob en Annemie. Met bijna 30 graden op de teller is het nog altijd geen weer om binnen te zitten. Een koud speciaalbiertje volgt, net als de fantastische verhalen van dit leuke stel. Die avond besluit ik: ik heb er twee nieuwe vrienden bij. Want na uren van borrelen, eten en kletsen weet ik zeker: deze mensen verdienen een plekje in mijn hart! Lees hier het hele verhaal over mijn bezoek aan Moulin des Comtes.
De volgende ochtend zak ik af naar de stad die mij al jaren nieuwsgierig maakt: Le Puy en Velay. Dé bedevaartstad van Frankrijk, waar vele avonturen naar Santiago van start gaan. Na een paar dagen van stille natuur, is het even omschakelen; Le Puy en Velay blijkt naast pelgrims ook ongelooflijk veel toeristen te trekken. Ineens ben ik alles behalve alleen, maar het is oké. Met een stad die zo prachtig oogt als deze, want dat doet het echt, ben ik al gauw tevreden. Met hoeveel we ook zijn. Op een terrasje op een pleintje in de zon, besluit ik een koud roseetje te bestellen. De zon schijnt nog altijd fel op mijn gezicht, met een temperatuur die ik in september nooit had verwacht hier. Ik geniet, terwijl ik mijn ontmoetingen overdenk. Wat een prachtige mensen heb ik weer mogen ontmoeten, met hun schitterende plekjes in Frankrijk. Wat voel ik me gezegend, dat deze mensen mijn pad kruisen. Dat ik ze mag leren kennen en een kijkje in hun keuken heb mogen nemen. La vie est belle, toch? Cliché, maar oh, zo waar…
Moulin des Comtes
Deze reis maakte ik in samenwerking met SunnyCars, maar bevat zoals altijd mijn onafhankelijke mening over het bedrijf.