Levensvreugde en angstzweet in nationaal park Mercantour

Mijn wekker gaat. Zeven uur. Een fractie van een seconde later staar ik uit mijn raampje over een imposant bergmeer. Blij en toch weer ietwat zenuwachtig kruip ik uit bed. Dag drie van onze vijfdaagse huttentocht in de Mercantour gaat van start.

Vijf dagen lopen we van hut naar hut door het nationale park Mercantour. Een intensieve reis, die me prikkelt als nooit tevoren. Een reis die me gelukkig maakt, maar tot dusver ook heeft laten zweten. Angstzweet. Een reis die na twee dagen al fenomenaal te noemen is. Op naar nog drie dagen.

Gisteren zagen we vreselijk af. De helse top die de naam Pas du Mont Colomb draagt, hakte erin op onze tweede wandeldag. Ik kan de naam, die regelmatig over de tong gaat in deze hut, nog altijd bijna niet aanhoren. Die nare afdaling, waarbij afgronden eerder regel dan uitzondering waren, maakte me een paar keer goed bang. Maar ook de uren daarna, waarbij we moesten klimmen over onhandige rotsformaties, op handen en voeten, waren weinig leuk. Uren liepen we, onze voeten wilden bijna niet meer. En toch, toch kon ik enkele momenten later weer blij worden van het uitzicht op onze berghut voor die avond, le Refuge de Nice. Gelegen aan een prachtig groot bergmeer. Ineens weer die vreugde en wilskracht om door te lopen. Bij dat prachtige bergmeer en deze hut start vandaag onze volgende wandeltocht, waarvan ik wederom niet weet wat te verwachten.

We beginnen met een korte klim, zeggen de eerste gemzen gedag en belanden al snel op een prachtige alpenweide. Een klein beekje steken we over. Ik geniet. Ineens voel ik weer waarom ik deze meerdaagse tocht door de Mercantour wilde lopen. Omringd door de bergen voel ik me langzaam een beetje zen worden. Dit loopt prima, zo op het vlakke. Heerlijk zelfs. Deze dag begint goed! Na een paar kilometer doemt plotsklaps voor me een bergmeer op. Ik maak sprongetjes van enthousiasme en beklim een paar keien om er de beste plaatjes van te schieten. Wat eigenlijk nooit helemaal lijkt te lukken. Zo mooi als mijn blote oog het waarneemt, is het bijna niet vast te leggen op camera.

We lopen verder. Enthousiasme voert inmiddels de boventoon en mijn reisgenoot en ik zetten vrolijk wat Franse liedjes in. Ook wanneer we weer wat kilometers verder zijn en zien dat ons pad recht door een grote plas water gaat, houden we moed. Het lijkt een bergmeer, maar het is niets meer dan gesmolten resten van de laat gevallen sneeuw. Met als gevolg dat we een omweg moeten maken, om het zogenaamde meer heen. Ons pad loopt er namelijk dwars doorheen. Geeft niet, we zijn vrolijk, in ons element. Totdat we elkaar tegelijkertijd aankijken en ons ineens afvragen waar het pad daarna eigenlijk naartoe gaat. We lopen zo goed als recht op enorme bergtoppen af en nergens kunnen we via een vlak pad verder. Mijn reisgenoot concludeert: dat wordt weer klimmen. Ik grinnik. Van de zenuwen.

Ze heeft gelijk. Nadat we het water gepasseerd zijn, ligt een steile klim voor ons. Dat niet alleen, de klim is grotendeels bedekt met sneeuw. Ik slik. Moeten we hier naar boven? We zoeken naar de rood-witte markeringen die we deze trektocht volgen en inderdaad: in de verte boven de sneeuw zie ik het pad verdergaan. Ik kan dit, denk ik wanneer ik mijn eerste stappen stevig in de sneeuw plaats. Het is aangevroren sneeuw, lekker glad dus. Het begin gaat goed. Ik kijk niet al teveel naar beneden en stap gewoon naar boven, voet voor voet. Maar na tientallen meters omhoog begint mijn hart in mijn keel te kloppen. Ik voel mijn voeten niet stevig meer staan en zie de diepe afgrond naast me. Ons pad loopt op een smal riggeltje en we moeten helemaal naar de top van die verrekte berg. Nog altijd door sneeuw. Ik slik. Mijn benen beginnen te trillen en ik voel tranen branden. Dit wil ik helemaal niet. Ik wil terug, maar dat is al net zo eng als verder gaan. En dus weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik wil weg, verdwijnen. Ik wil dat iemand me komt halen, maar dat kan niet. Ik sta midden op een berg in de Alpen waar geen verkeer komt en waar mensen schaars zijn. Ik laat mijn tranen vloeien terwijl ik me vastklamp aan een steen aan mijn andere zijkant.

Enkele minuten later – die overigens cliché genoeg uren lijken – komt een gezin met drie kleine kinderen aangelopen. Ze staan stil, vlak achter me. “Hier wordt het gevaarlijk”, roept vader naar de drie kleintjes. “Hier komen, jongens.” Hij bindt een stevig touw om zijn middel en maakt aan datzelfde touw zijn kinderen vast. Shit, ik wil ook aan zijn touw. Rare gedachte natuurlijk voor een dame van 26 jaar. Die man ziet me aankomen. Mijn reisgenoot weet me op te peppen: “Die kindjes kunnen dit, dus jij ook.” Het is wat ik nodig had. Langzaam stappen we verder, achter de familie aan. Zij kunnen dit, dus ik ook, gaat steeds door mijn hoofd. Mijn gedachten staan inmiddels uit, als een robot loop ik verder, op de automatische piloot. Op handen en voeten. Grijpend naar elke mogelijke steen die ik maar kan pakken. Dat gaat, al gaat mijn hart nog altijd tekeer en hijg ik bij iedere stap die ik zet. Ik kan alleen maar denken aan de top en het moment dat ik daar ben. Dan is alles voorbij. Zoals alles voorbij gaat, gaat ook dit voorbij.

En gek genoeg is het waar. Eenmaal boven laat ik alles van me afglijden en is trots hetgeen dat rest. Mijn meest voldane glimlach ooit komt tevoorschijn. Ik heb deze berg getrotseerd, door de sneeuw! Vreselijk eng en inspannend, maar het is gelukt, dat telt. Bifi-worstjes komen tevoorschijn, mijn zak snoep (suikers!) wordt gretig leger gemaakt en het restje cola dat ik nog bij me had glijdt moeiteloos naar binnen. Zo. Nu kan de rest niet moeilijk zijn, toch?

Was ik maar een gems…

Een flinke, maar makkelijke afdaling volgt. Daarna misschien wel het mooiste landschap dat ik ooit zag. De zon schijnt fel, maar we belanden plots op een vlak stuk met resten sneeuw en kleine ijsmeren. Wat een contrasten. Wat een kleuren. Gemzen komen tevoorschijn en ik voel me even heel, heel klein. Hier staan we dan, met z’n tweetjes in een soort niemandsland. Dat dit bestaat… Ik wist het werkelijk niet. Net als dat angst en geluk zó dicht bij elkaar konden staan. Dat ik zó bang kon zijn. Ik wist het niet.

Onze laatste etappe voert ons langs drie enorme meren. Mooi, maar we zijn weer moe, zoals elke dag aan het eind van de rit. En dus zien we nauwelijks meer hoe mooi het landschap om ons heen werkelijk is. Deze reis leren we dat de geest ook dusdanig moe kan zijn dat enthousiasme wordt uitgeschakeld. En dat terwijl de natuur mij intens gelukkig kan maken op vele momenten.

Ik ben blij wanneer ik onze berghut voor deze avond in het vizier heb. Refuge de Valmasque, een totaal ander plaatje dan de relatief luxe berghut waar we gisteren sliepen. De slaapzaal delen we met zo’n twintig andere mensen, plassen moet in een ijskoud toiletje net buiten de refuge. Maar moe als we zijn maakt het niet eens meer uit. We worden nog heel even naar de eetzaal geroepen door het meisje dat deze zomer waakt over de berghut en de avondmaaltijden klaarmaakt. “Le meteo!”, roept ze over de slaapzaal. We komen met de andere wandelaars beneden tezamen en luisteren aandachtig wanneer ze aan het radiootje draait, op zoek naar een krakende verbinding met de ‘normale’ wereld. Via een omroep ontvangen we de weersvoorspelling voor de volgende dag. Zon met zo nu en dan bewolking, ’s middags kans op een bui. Het klinkt zo simpel, zo normaal. Maar een bui… Ik krijg al kriebels bij het idee. Een bui, middenin de bergen, waar kleine meisjes als ik toch echt heel klein blijken te zijn. Morgen weer een dag.

 

A bientôt!