Ik kijk verward om me heen. Tientallen mensen kruipen hun kleine, houten bed in de berghut uit en beginnen zich aan te kleden. Ik draai me nog een laatste keer om, maar weet dat ook ik eraan moet geloven. De berghut uit, op naar dag vier van onze vijfdaagse huttentocht door de Mercantour. Lopen. Lopen. Lopen…
Toegegeven: ik heb geslapen als een roosje in Refuge de Valmasque, ondanks dat het de meest primitieve hut was tot nu toe. Voorzieningen zijn hier schaars, voor het toilet moeten we zelfs naar buiten lopen. Als ik aan dat ijskoude pleetje geen blaasontsteking overhoud, is een wonder geboren. De slaapruimte delen we met zo’n twintig anderen. Maar soit, ik heb geslapen en ben klaar voor een nieuwe dag wandelen. Het begint langzaamaan te wennen, dit ritme. Opstaan, wandelen, eten, slapen. Met onderweg prachtige vergezichten, aangename beekjes, maar ook de nodige struggles. Blaren, mentale pijntjes. Moe. Met bijna elke dag een mentale uitputting als afsluiter. Ik ben benieuwd naar de dag die voor ons ligt.
Vandaag op de planning: van Refuge de Valmasque via verschillende meren en een – als het goed is – lichte bergpas naar onze laatste berghut, Refuge des Merveilles. Een tocht die volgens de boekjes vier uur duurt. Wij tellen daar voor het gemak twee uur bij op. Ons tempo ligt een stuk lager dan dat dan de gemiddelde wandelaar en we zijn dol op een goede picknickpauze. Over zes uur zouden we dus op onze laatste verblijfsplek moeten arriveren. Ik ben benieuwd.
De wandelkaart steek ik in mijn zak. Zo moeilijk moet deze route niet zijn, een kwestie van de houten, gele bordjes volgen. We lopen het eerste half uur eenzelfde pad als waar we gisteren eindigden: langs drie enorme meren. Gisteren liepen we hier uitgeteld en konden we niet anders dan denken aan ons eindpunt: die berghut. Ik genoot niet meer van hetgeen wat ik zag. Ik kon het niet meer. Mijn voeten waren op, en mentaal wilde het ook even niet lukken. Ik was klaar. Nu maak ik het goed: ik geniet met volle teugen van wat ik zie. Drie imposante bergmeren in een prachtig decor van besneeuwde toppen. Nu ik weer fris en fruitig ben, kan ik concluderen dat dit stukje landschap prachtig is. Ik omarm de natuur weer.
Hi there, cute little gemzie!
Al vrij snel beginnen we aan onze eerste bergpas. De afgelopen dagen kreeg ik een hekel aan bergpassen. Ik had stom genoeg voorafgaand aan de reis niet bedacht dat we echt over bergtoppen heen zouden wandelen. Stom, ja, want natuurlijk moet dat. Hoe kun je anders dit gebied doorkruisen? Elke dag staat zo’n bergtop op de planning, dus ook vandaag. Schrale troost: volgens het boekje is vandaag de makkelijkste etappe, en dat geldt vooral vanwege de bergpas die overgestoken dient te worden. Ik kijk om me heen en al gauw zie ik het. De top die we gaan bereiken. En inderdaad: het oogt vele malen simpeler dan de andere toppen die we beklommen. Niet erg steil en niet al te hoog.
Vol goede moed zet ik in. Dit is inderdaad goed te doen. Zij het niet dat een berg beklimmen altijd enigszins zwaar is. Ik hijg al snel weer en krijg het warm. Maar ik stap door, zoals ik deze hele reis al doe. Op wilskracht, op doorzettingsvermogen. Uiteindelijk lukt alles, als je maar gewoon doorgaat. Zelfs daar waar je niet meer wilt. Eenmaal boven laat ik mijn rugzak weer even van me af vallen. Weer een hoogtepunt bereikt. Het begint te wennen.
Terwijl ik om me heen kijk zie ik de lucht betrekken. Het kan in de bergen, het kan heel goed zelfs. Toch had ik ook hier niet heel erg bij stilgestaan. Dat het nog weleens gevaarlijk zou kunnen worden. Onze conclusie: doorlopen nu. Gewoon de pas erin houden. We dalen af en eenmaal beneden belanden we op een soort surreëel stukje landschap. Drassig, vlak. Veel grote rotsen om ons heen. En gemzen, veel gemzen. Het stemt me gelukkig.
Deze wandeldag is precies zo onze informatie vertelde. Niet moeilijk. En dat is weleens fijn na drie heftige dagen. Al om 14.00 uur hebben we de hut van vandaag in ons vizier, waar dat eerdere dagen pas rond 17.00, 18.00 uur was. Ik vind het goed zo, even een middagje rust. Onze hut, Refuge de Merveilles, ligt aan een imposant bergmeer. De hut is weer anders dan de andere hutten. We krijgen een bed toegewezen en slapen boven, in een stapelbed. Naast een tiental andere wandelaars. De matrassen zijn echter vrij dik en dat stemt me wederom gelukkig. Het uitzicht uit ons raam is fijn. Ik zie wolken over het meer trekken. Ik geniet nog heel even van deze niet al te zware dag en val dan voldaan in slaap. Op naar een laatste wandeldag…
Lees ook…
<3
Wat gaaf om dit te lezen. ik zie vaak foto’s op instagram van mensen op de top van een berg of op andere mooie plekken in de bergen. Maar ze vertellen nooit over de zware tocht en roepen alleen hoe mooi het uitzicht is. Maar soms is juist een hele wandeling al heel erg interessant. Mooi om te lezen!
Hallo,
interessante beschrijving! Is er ook een verslag van dag vijf? Ik vraag me af hoe je van de refuge des merveilles weer naar de bewoonde wereld raakt :).
Groetjes,
Thijs