Frankrijk in vijf kleuren: capture the color

Ineens ben ik door het dolle, zo blij. Ik scroll mijn Frankrijk-foto’s door en dat doet me altijd weer een glimlach op de mond toveren. Dat doe ik dit keer niet zonder reden overigens; collegablogger Marcella vroeg me de capture the color-tag in te vullen. Oftewel: mijn reisfoto’s in vijf verschillende kleuren. On y va.

Rood, blauw, groen, geel en wit. Bij de meeste van deze kleuren hoef ik nauwelijks na te denken en weet ik precies welke kleuren ik waar veelvuldig zag. Maar toch was er ook weer die twijfel, want blauw zag ik niet enkel op die ene plek vaak terugkomt. Evenals het groen van Frankrijk, dat zowel in de Ardennen als Normandië en ook de Vogezen terugkomt. Mijn keuze is gemaakt.

 

Rood

 

We trappen af met de lastigste kleur. Rood zit niet perse verstopt in veel landschappen, dus moest ik creatiever zijn en wat langer nadenken. Wat extra door die foto’s scrollen, dus. Wat een straf… Ineens wist ik het: de lieflijke barretjes van de Vogezen. Gelegen op een kaasboerderij dronk ik bij dit barretje een heuse sirop d’aspérule, een likeur uit de streek, en aten we lokale kazen. Het interieur? Zo dus! Oud, maar zo vreselijk passend en sfeervol.

 

Blauw

 

Een kléin beetje saai is het misschien wel, dat ik bij de kleur blauw aan de Middellandse Zee denk… Maar hee, de ultrablauwe kleur van de Calanques bij Marseille is toch eigenlijk nooit saai? Ik vind van niet. Foto’s die ik daar schoot vervelen me nog altijd niet en dat is een goed teken. In dit fraaie natuurgebied liep ik twee jaar geleden een 18 kilometer lange tocht. Een van de mooiste tochten die ik ooit liep. En tja, dient de kleur blauw nog enige toelichting? Ik denk het niet… Oja: op de foto het piepkleine dorpje Sormiou.

 

Groen

 

Deze is makkelijk! Tijdens mijn trektocht door de Gorges du Tarn vorig jaar, heb ik een week lang geleefd door een groene bril. Alles lijkt hier groen. De natuur, maar zelfs de dorpjes, die zó in de natuur geworteld zitten. Prachtig, het verveelde me tot op de laatste dag niet. De rivier de Tarn blinkt op sommige moment uit in zijn groen. Het ene moment donker, het andere moment licht (beginfoto van deze blog). Vol verrassingen, altijd mooi.

 

Geel

 

Over deze kleur moest ik even nadenken en tegelijkertijd ook weer niet. Denk ik aan geel, dan denk ik aan de gekleurde huisjes van de Provence. Heel even dacht ik dat ik wel iets originelers zou kunnen bedenken, maar dat lukte me niet. Of althans: dat wilde ik niet. De Provençaalse huisjes zijn namelijk een van mijn favoriete aanzichten. Stiekem droom ik alvast van mijn eigen gele huisje. Dromen mag, toch?

 

Wit

 

En dan nu de állermakkelijkste. Wit. Wat denken jullie? Nou? Ha. Ik hoefde niet eens na te denken. De besneeuwde Alpen, bien sûr. Een ruime maand geleden liep ik nog op de verse, knisperende sneeuw van de Franse Alpen, waar ik niet op skilatten stond maar de natuur verkende. Te voet. Ineens belandde ik in een prachtig gehucht waar geen verkeer komt en waar woningen tot aan de daken besneeuwd zijn. Even was ik helemaal een met de natuur. En met de witte kleur. En dat was fijn. Intens fijn.

 

Bonus: oranje

 

Ha, het is Koningsdag of het is het niet. Ik voeg gewoon even mijn eigen bonus aan deze tag toe: oranje! En ja, dat was dus wel een pittige opgaaf. Waar in vredesnaam vind ik oranje in mijn reisfoto’s? Na lang zoeken is het gelukt. Ik vond ‘mijn’ oranje op de markt in Les Landes: een prijswinnende vloeibare karamel. Op diezelfde markt dronk ik die dag overigens ook nét iets teveel armagnac, in het kader van het Fête d’Armagnac in oktober. Fransen zijn vooral niet zuinig als het gaat om eten en drinken. Ik houd er wel van… Vandaag maar aan de oranjebitter dan?

 

A bientôt!