Woorden schieten ongecontroleerd door mijn hoofd. Ik wil zoveel vertellen, dat ik bijna niet weet waar ik beginnen moet. De afgelopen week leefde ik in een sprookje. Een magisch sprookje, zonder enge wolven of heksen. Een sprookje waarin alles goed is, en mooi. En vredig. En lieflijk. Dat sprookje, dat gun ik iedereen. En daarom kan ik je alleen maar aanmoedigen: bezoek de Franse Alpen eens in de herfst. C’est magique!
De bergen als familieleden
Dat ik van de bergen houd, weet ik al bijna een leven lang. Als klein meisje namen mijn ouders me al mee naar de Franse Alpen, de Zwitserse Alpen en de Pyreneeën. Ik heb foto’s waar ik met mijn blonde boblijn neus aan neus sta met een gems. Vorig jaar besloot ik dan ook dan het hoog tijd werd die momenten nieuw leven in te blazen. Een trektocht door de Mercantour, in de zuidelijke Franse Alpen, was gepland. En gelukkig maar; ik herontdekte mijn liefde voor de bergen. Of, zoals een meneer mij afgelopen week tijdens een bergwandeling vertelde: voor zijn familie. En daar had hij een punt. Hij vertelde me over zijn band met de bergen. Over dat hij tegen ze praat. Dat ze er altijd voor hem zijn. Dat ze vaak lief en prachtig zijn, maar soms ook even grillig. Familiebanden zijn ook nooit perfect, legde hij me uit. “Maar ik hou onvoorwaardelijk veel van ze.”
Geen zorgen in de Franse bergen
Het moment van dat gesprek was mijn eerste echte dag in de Alpen tijdens mijn roadtrip. Ik besloot een bergwandeling te maken, in mijn eentje, niet al te zwaar. En alsof moeder natuur me het geluk van de bergen gunde, kreeg ik er een strakblauwe lucht en veel zonnestralen bij cadeau. Al na een paar honderd meter ontmoette ik deze vriendelijke Fransman, geboren in Strasbourg en voor de bergen naar de Franse Alpen verhuisd. Ik kon het alleen maar met hem eens zijn. De bergen gaven me vanaf die dag een magisch gevoel. Alle lasten die ik eerder voelde, vielen ineens van me af. De afgelopen dagen kon ik eindeloos op een plek blijven zitten en alleen maar om me heen kijken. Groen, rood, geel… Alle kleuren zijn zo machtig mooi in deze tijd van het jaar in de Franse Alpen. Ik liep wandelingen, in mijn eentje, maar ook met te gekke mensen. Ik reed talloze kilometers, van col naar col. En voerde interessante gesprekken met Nederlanders die hun leven voorgoed in de Franse bergen vonden. Deze week voelde als een cadeautje. En daar mag ik gelukkig nog één nachtje van genieten. Morgenmiddag neem ik afscheid van de Franse Alpen en trek ik verder richting de Drôme.
Lieve Alpen, ik ga jullie missen. Bedankt voor deze magische dagen.
