Le Clos des Mools: logeerplek met een verhaal

Vier maanden geleden alweer. En nog steeds geen blog. Sommige dingen krijg ik nu eenmaal moeilijker op papier dan anderen. Ook het bezoek aan de chambres d’hotes Le Clos des Mools heb ik om die reden steeds weer voor me uitgeschoven. Niet omdat de accommodatie slecht was, of omdat de eigenaren niet aardig waren. Maar omdat ik het lastig vond deze bijzondere vrouw te omschrijven.

In mijn vak (journalistiek) kom ik iedere keer andere mensen tegen. Iedereen is uniek en heeft een eigen verhaal. Iedereen met plussen en minnen, ik ben iemand die zelfs gelooft in het goede van de slechtste mensen. Die diversiteit aan karakters maakt mijn werk zo bijzonder. En de mensen die hun eigen minnen toegeven en kunnen omzetten in plussen, die laten stiekem altijd een bijzondere indruk op mij achter. Zo, het staat eindelijk op papier. Dit is de Française waarover ik het heb:

Back in time…

In het dorp Rousset word ik bij de bushalte – zoals afgesproken – opgehaald door de eigenaresse van Les Clos de Mools. Sylvie, een zeer jonge vrouw, tot mijn verbazing. Verbazing, omdat ik altijd een iets oudere vrouw bij een chambes d’hotes verwacht. Gepensioneerd, ofzo. Noem het naïef, maar een dame van begin 30 had ik niet zo gauw zien aankomen. Binnen twee minuten rijdt ze me naar haar woning, op een heuvel tegenover die bushalte.

Aan de keukentafel worden twee koppen koffie bereid. “Voila, voulez vous du sucre?” Al snel is het hoge woord eruit: Sylvie was ongelukkig. Ze had een leidinggevende functie in het bedrijfsleven in Marseille, maar door alsmaar door te gaan in een negatieve spiraal, lag de burn-out op de loer. Hoewel ze een goede functie had en lekker verdiende, werd Sylvie gegrepen door ongelukkige gevoelens. Ze wist dat dit niet het leven was waarop ze gehoopt had. Het roer moest om. En daar zit ik dan: bij Le Clos des Mools in Zuid-Frankrijk.

Samen met haar man en kinderen verliet ze de havenstad om hier te gaan wonen en iets nieuws beginnen. Het contrast tussen Marseille – de tweede stad van Frankrijk – en het platteland waarop we ons nu bevinden kan haast niet groter. Toch weet Sylvie nu al, na slechts een jaar de b&b te hebben gerund, dat dit zo moest zijn. “Ik ben gelukkig, heb de rust in mij teruggevonden. Je kunt blijven doen waar je enigszins goed in blijkt te zijn, maar als het je niet gelukkig maakt heeft het geen zin.”

Een weg naar geluk

Le Clos des Mools ligt net buiten het centrum van het kleine dorpje Rousset. Geen bijzonder dorp, niet prachtig. Maar de ligging van de accommodatie daarentegen is wel schitterend. Met zicht op de berg Le Sainte-Victoire en op tien minuten rijden van het fleurige Aix-en-Provence. Sylvie heeft zichzelf omgedoopt tot gastvrouw en neemt daarmee ook de reistips tot haar rekening. “Ik vind het heerlijk om met mijn gasten te kletsen over van alles en tegelijkertijd niks. Ook vind ik het leuk om mensen tips te geven over deze prachtige omgeving. Ze kunnen vanaf hier de Sainte-Victoire beklimmen en in Aix-en-Provence of Marseille neerstrijken op terrasjes die ik leuk vind.”

Want hoewel ze Marseille in principe uit vluchtte, heeft ze er wel een paar jaar met plezier gewoond. “Het is een contrast, dat is zeker waar. Ik leefde een heel ander leven in de stad dan hier, achteraf gezien niet het leven wat ik wilde. Toch vind ik Marseille een heerlijke stad en informeer ik mensen graag over bijzondere plekjes. Dat is wat ik nu, in mijn andere leven, aan de gasten kan meegeven.” Haar man werkt nog altijd in het bedrijfsleven van Marseille. Sylvie zorgt voor de tuin, de fruitplanten, de kamers en de gasten.

Langzaam lopen we langs al het groen om het huis heen en laat ze me zien wat er zoal bloeit en groeit. Alsof ze trots is op haar appelboom, zo straalt ze. En dat vind ik mooi om te zien.  Sylvie gaf toe aan haar minnen in het leven en zet deze minnen om in plussen. Ze vertrok bij wat haar zekerheid bood en sprong in het diepe door een nieuwe uitdaging aan te gaan. Hoewel ze veel geld kan verdienen in het bedrijfsleven, geniet ze van appels aan haar bomen. Een zonnestraal in het zuiden van Frankrijk, dat ben jij, Sylvie.