Bonne idée: met lama’s naar een berghut in de Franse Alpen

Wees gerust: ze spugen heus niet. Wandelen met lama’s is een absolute must do in het stadje Valloire in de Franse Alpen. Waarom lama’s, vraag je je af? Een verklaring moet ik je helaas schuldig blijven. Dat weten ze hier zelf ook niet. De eigenaar van de beesten kocht er met zijn fascinatie voor de dieren in zijn achterhoofd een paar om deze nu in te zetten als vermaak voor toeristen. Naar een berghut wandelen met twee lama’s, dus. En ik zeg je: doen!

De wandeling begint aan de voet van een alpenweide en is kort in afstand, maar let wel: de berghut waar je naartoe loopt is hoger gelegen. Een flink stuk klimmen gaat aan je eindbestemming vooraf. Wij beginnen onze tocht om 18.00 uur. In de zomermaanden betekent dat nog een warme zon op de rug. Onze groep bestaat uit een man of vijftien, inclusief een paar kids. Hoewel ik de lama’s geniaal vind, gun ik de kids het eerste kennismakingsmoment. De dieren komen de wagen van de beste Fransman uitgesprongen, klaar voor een tochtje naar boven.

En dan begin het: een prachtige wandeling met constant zicht op nog mooiere bergtoppen. Op restjes sneeuw. En op zo nu en dan een marmot. Of een groepje berggeiten, dat zonder schroom over de steile rotswanden huppelt. Prach-tig. Eenmaal bij de hut aangekomen, zet de zon haar daling in. En dan voel je dat je hoger zit. Het koelt binnen no-time enorm af. Binnen is het overigens niet veel warmer, want de hut is niet dagelijks bewoond. En dus ook niet voorzien van verwarmingselementen. En dus besluiten we nog even buiten te blijven tot het echt donker wordt. We kijken naar de gemzen in de verte, eten Franse saussicon en drinken een wijntje. Om toch een beetje warm te worden. 

Franse saucisson, wijn en worst

 

In de hut staan twee mannen van de organisatie in grote pannen te roeren. Deze pan blijkt uiteindelijk vol met worsten te liggen. Echt Franse worsten. Darmen gevuld met varkensvlees, wortels en andere groenten. Of je dit lekker vindt laat ik aan jou. Mijn lievelingseten is het niet, maar de trots waarmee de mannen te werk gaan doet veel goeds. Dit kun je niet weigeren. En ach: in geval van nood kan ik spoelen met een glaasje rood.

Terwijl wij smullen (eh) van onze worst, begint de beste man aan een sterk verhaal. In het Frans, maar zelf zij die niet Frans spreken kunnen het verhaal dankzij zijn gebaren en intonatie volgen. Over het buurdorp, waar alles zoveel slechter is. Over waarom mensen daar van die lange oren hebben. Ik weet het inmiddels, maar het is een lang verhaal… Over kinderen die aan hun oren omhoog geslingerd werden om te kunnen zien hoe mooi Valloire wel niet is. Gekkigheid natuurlijk.

 

De mythe van Valloire

 

Veel wijn is er inmiddels gevloeid wanneer we beginnen aan de afdaling. In het pikkedonker. Eerst allemaal een lampje op ons hoofd. Daarna een warming up. Schudden met die billen, handen, armen, benen. Want ja: het is écht koud nu. Die kou lijkt gelukkig tijdelijk, want al na vijf minuten afdalen lijkt het weer aangenaam. Totdat ik schrik van een van de lama’s die op hol slaat. Ik zie een schim rennen in de verte en trek aan de jas van een willekeurige Fransman voor me. Wilde honden, vertelt hij me. Mijn adrenaline is weer aangewakkerd. Wauw.

Voor het verhaal was het natuurlijk beter geweest als we halverwege werden opgegeten door wolven, maar helaas voor jullie: dat gebeurde niet. Om half twaalf zijn we weer veilig bij de parking vanwaar we vertrokken. En het was geweldig. Ik geniet nog na. Eind goed, al goed.