Nieuw leven in het eindeloze groen van de Auvergne…
Kronkelend over een lange weg omgeven door bossen aan weerszijden, rijd ik door de Auvergne. In de Livraidois, om precies te zijn. Het grote bosgebied van deze Franse regio. Mijn bestemming voor vandaag? Moulin des Comtes. Het plekje van de Nederlandse Rob en Annemie net buiten het dorp Viverols. On y va!
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik deze streek nog niet eerder bezocht. Mensen denken weleens dat ik heel Frankrijk al gezien heb en op mijn duimpje ken. Dan moet ik ze toch echt even uit die waan halen. En dat is ook niet erg; het zou saai zijn als ik alles al gezien had. Ook hier, in de Livradois, gebeurt het weer: ik word verrast. Verrast door wat ik nog niet wist. Dit stukje Frankrijk is prachtig! Zo groen, zo vredig, zo stil. Het dorpje Viverols verschijnt op mijn netvlies terwijl Franse chansons uit mijn autoradio klinken. Een bakker, eeuwenoude huizen, vlaggetjes… Kneuterigheid ten top. Het Frankrijk zoals ik het wil. J’adore…
Niet veel later stuurt mijn navigatie me van de weg af. Rechtsaf, daar ligt het plekje van Rob en Annemie. Ik volg. En inderdaad: in het weidse groene landschap, tussen de bossen, doemt een prachtige woning op. Moulin des Comtes. Mijn auto parkeer ik voor de woning en niet veel later staan er twee enthousiaste mensen voor me. We kussen, het lijkt even alsof we elkaar al jaren kennen. Want zo voelt dat hier, op deze plek, bij deze mensen. Het voelt als thuiskomen. “Biertje, wijntje?” Rob steekt zijn hoofd uit het deurgat van een schuurtje. Ik loop naar binnen. “Ik heb heel wat lekkere biertjes”, weet hij me te vertellen, “er zit hier drie kwartier verderop een bierwinkeltje van een Fransman. Honderden soorten heeft hij inmiddels.”
“Ineens zei hij: we gaan emigreren”
Terwijl de zon flink brandt, drinken we een koud Mexicaans biertje dat Rob onlangs van de Fransman meekreeg. Dan die grote vraag: hoe zijn zij hier verzeild geraakt? Annemie brandt los: “In Nederland heb ik jarenlang een eigen drogisterij gerund. Rob stond aan het roer van een familiebedrijf in papier. Op den duur ben ik bij hem in het bedrijf gaan werken omdat we teveel langs elkaar heen deden. Dat was in het begin wel even wennen. Ben je naast partners ook ineens compagnons! En niet alleen met Rob, ook met mijn schoonouders. Dat was best even wennen, maar uiteindelijk een goede stap. Zo leerden we elkaar nog meer en meer kennen.”
Rob: “Ik heb altijd ontzettend veel plezier uit onze onderneming gehaald, maar toen er eens een derde partij naar me toe kwam met de vraag: ‘kunnen wij de zaak overnemen?’, werd ik aan het denken gezet.” Lachend: “Dat liet ik die partij natuurlijk niet merken. Ik zei heel eigenwijs dat dát niet ging gebeuren. Maar het idee liet me vervolgens niet meer los. Ineens dacht ik: er is ook meer in het leven dan dit bedrijf. Ik kan nog alle kanten op…” Annemie: “Rob stond onder de douche toen hij me zei: ‘we gaan emigreren’. Ik dacht: oké, prima. Of ik daar ooit eerder over nagedacht had? Nee, eigenlijk niet. Maar ik vond het wel een spannend idee.”
Het Mexicaanse bier maakt plaats voor een Belgische topper: La Chouffe. Rob: “We verkochten de zaak. En dan kom je erachter dat je door altijd maar te werken eigenlijk helemaal geen hobby’s en maar weinig vrienden meer hebt. Dat besef was wel even gek. Maar daarom was de stap naar emigratie juist niet zo groot voor ons, we hadden weinig achter te laten. En dus gingen we op zoek naar een mooie woning voor onszelf, waarin we gastenkamers konden verhuren.” Annemie: “Ik weet nog dat we deze vallei inreden vanaf de snelweg en de auto langs de kant van de weg zetten. Er overviel ons beiden een gevoel van verliefdheid toen we de glooiende bergen en natuur voor ons zagen. Ja, hier wilden we wonen. In de Livraidois.”
De eerste ontmoeting met Moulin des Comtes was niet een heel fraaie voor Rob en Annemie. Annemie: “Het was… nou ja, er moest nog behoorlijk wat gebeuren aan het huis. Echt liefde op het eerste gezicht was het niet, maar ergens voelde het wel interessant. Uiteindelijk hebben we er een paar nachten doorgebracht, als gast. En daarna besloten we: we gaan dit doen. Toen ging alles in sneltreinvaart. De koop, het verbouwen… Inmiddels zit het eerste seizoen erop en kunnen we niet anders dan concluderen: dit hadden we véél eerder moeten doen. In wat een prachtig leven zijn we beland. Het mooiste aan dit werk? De bijzondere gasten die we elke week ontmoeten. Van gasten uit Argentinië tot een Grieks stel dat een Asterix en Obelix-reis maakt, tot bekende acteurs die hier in hun oude kloffie komen cocoonen… Wij vinden het fantastisch!”