Ik ben verliefd op Frankrijk. Verliefd op Franse dorpen, op Franse rust. Maar stiekem ook op steden als Marseille waar zoveel te zien valt. Meer nog ben ik verliefd op de natuur rondom deze enorme stad. De blauwe kusten die de show stelen. Intens verliefd ben ik op de Calanques van Marseille, maar minder verliefd op de kuststrook aan de andere kant. Sorry, het gebeurde gewoon.
Op een warme woensdagmiddag stap ik vanaf het gigantische station Saint-Charles in Marseille op de trein. Een klein toeristische treintje. Geen airco, maar de ramen mogen gelukkig open. Een kleine 30 graden zorgt voor een waar vakantiegevoel. Vandaag reis ik met de Train touristique de la Côte Bleue, een toeristische trein die je van Marseille naar een naastgelegen kuststrook met enkele dorpjes brengt. Klinkt goed, niet?
Het eerste deel van de treinrit voert ons nog even door Marseille. Door het niet zo mooie, industriële gedeelte van de stad. Enkele minuten later zorgt een machtig uitzicht voor een heel ander beeld. Ja: genieten! Echt een plan heb ik niet, de dorpjes leken na wat Googlen redelijk veel op elkaar. Strand, wat restaurantjes en ja: veel toeristen. Dat moest ik verwachten. Toch ben ik wel benieuwd wat deze relatief onbekende treinrit en met name de dorpen voor me in petto hebben.
Het plan: mijn boek & ik, relaxen
In Niolon stap ik uit. Samen met een groep wandelaars, die waarschijnlijk te voet naar het volgende dorp trekken. Ik niet. Ik heb besloten er een heerlijk rustig middagje van te maken aan de Middellandse Zee. Mijn boek en ik, meer even niet. De locatie lijkt ervoor geknipt. Een piepklein dorpje met wat terrasjes. Helaas niet echt een strandje, alhoewel… Een hele kleine inham naar zee. Daar plof ik neer. Helemaal alleen ben ik hier natuurlijk niet, maar ach.
Een uurtje of twee geniet ik hier van de zon en de rust die ik pak. Daarna besluit een terrasje en een beetje schaduw op te zoeken. Niolon is klein en op deze zondag is zelfs één van de twee cafés gesloten. Dan maar naar de enige optie. Ik wil naar boven lopen voor het leuke terras dat daar gemaakt is met zicht op zee. Maar ik word teruggefloten door de bediener. Als ik niks te eten bestel mag ik daar niet zitten. Nee, echt niet. Dan maar op een stoel die is weggezet in de schaduw, zonder leuk uitzicht. Kijkend naar een witte muur. Zonder ook een vriendelijk ‘Alstublieft’ word ik voorzien van mijn drankje. Ik slurp het naar binnen en reken af. Wegwezen.
Veel te vroeg verlaat ik het terrasje om de trein terug te nemen naar Marseille en vervolgens ‘mijn’ geliefde Aix-en-Provence, waar ik vijf weken verblijf. De Train touristique de la Côte Bleue rijdt niet zo vaak namelijk. Wist ik wel, maar ik had geen zin meer in dat gesnauw. Bij het treinstation gebeurt hetzelfde. Ik vraag aan een voorbijganger of er toevallig meer mogelijkheden zijn om in Marseille te komen, wellicht rijdt er een bus. En ik heb lichte hoop dat deze persoon mij een lift wil geven, zoals ik vaker aangeboden kreeg in Franse dorpjes. Mais non, hier kan ik het doen met een onaardige ‘Non, pas possible.’
Geen statement over de kuststrook van la Côte Bleue
Ik plof neer op een verlaten bankje van het net zo verlaten station van Niolon. Wat een vreemde mentaliteit hier, dit ben ik niet gewend van de Fransen. Ineens voel ik tranen over mijn wangen stromen. Ik mis thuis, mijn vriend, mijn ouders, mijn vriendinnen. Ik voel iets wat ik nooit eerder had. Heimwee. En ik weet dat het puur en alleen komt door de vreemde mensen die hier vandaag tegenkwam. En daarom schreef ik nooit eerder over dit stukje Frankrijk, omdat ik simpelweg niet wist wat ik schrijven moest. Nu heb ik het toch gedaan. Het is geen statement over de Côte Bleue, wellicht heb ik de verkeerde mensen op de verkeerde plek ontmoet. De Côte Bleue is niet lelijk, integendeel. Kijk zelf maar naar de foto’s die ik schoot, cynisch als ik ben ook van het stationnetje. Het is geen statement, maar gewoon een van mijn verhalen. Zoals ik ze zo graag schrijf. Like a storryteller. Voila. C’est ca.
Wat rot dat je het daar niet naar je zin hebt gehad. De mensen hadden wel wat behulpzamer mogen zijn :). Op de foto’s ziet het er overigens wel mooi uit.
Het was ook mooi. Maar door de verkeerde mensen voelde het toch een beetje grauw.
Ik ben blij dat je dit ook schrijft. Zelf werd ik ook voortdurend afgesnauwd in Lille, toen ik daar als Erasmusstudent verbleef…
Wat naar… Ik denk dat het ook deels met de grote stad te maken kan hebben. Lille, Marseille… Deze kuststrook ligt echt aan Marseille en ik denk dat dat meespeelt in de andere mentaliteit dan in de dorpen of op het platteland. Ik moet eerlijk zeggen dat ik over het algemeen bijna alleen maar heel positieve ervaringen heb met Fransen, en ik heb zo ontzetten veel Fransen ontmoet. Laat dat een troost zijn 😉
Ik ken het! Je voelt je pas echt alleen als de mensen om je heen je zo behandelen. En dan is het even rot. Maar gelukkig kom je altijd wel weer iemand tegen die waanzinnig aardig is en er niets voor terugverwacht. Zo blijft de wereld in balans… Ik vraag me wel altijd af wat die mensen bezielen hoor. Aardigheid kost niets. Maargoed. Wij houden hen dan weer in balans 😉
Ja, exact. Alleen reizen is me over het algemeen altijd heerlijk bevallen, maar dat heeft ook alles te maken met de fijne mensen die ik dan ontmoette. In dit geval dus niet, en dan voel je je écht alleen, waar je dat anders niet hebt. Gelukkig zijn wij geschapen om dit balans terug te brengen inderdaad, haha!
En een goede storyteller kan een prachtig verhaal maken om een niet zo leuke ervaring. Mooi geschreven. Jammer dat het niet jouw plek, jouw dag, jouw mensen waren.
Voor het eerst sinds bijna 7 jaar had ik een maand geleden heimwee. Naar mijn fijne thuis, vrienden, zelf in te richten leven. Even genoeg van de rennen, vliegen, hollen persreis en pech met een hotelkamer. Goed om te realiseren wat een bijzonder leven ik mag leven. Ook als het even niet zo fijn is.
Je comprends, Sabine. Soms zijn ook minder goede ervaringen nodig om te beseffen hoe mooi al het andere is wat je hebt. Dat besef is ook wat waard, ook al moet er een vervelend gevoel aan vooraf gaan.
Merci 🙂
Wat mooi geschreven! Dank je wel dat je me er tijdens/na #blogpraat net op attendeerde. En wel herkenbaar hoor! Niet daar, maar ook elders heb ik zoiets wel eens meegemaakt. Ineens kun je je dan heel verdrietig voelen!
Oh herkenbaar dit, sommige Fransen kunnen zó gemeen en onbeschoft zijn en dat kruipt dan ook diep onder je huid. Jammer dat dit je fijne uitstapje verpest heeft, maar gelukkig heb je ook heel veel positieve ervaringen. Hopelijk kom je de rest van je tijd hier in Frankrijk vooral alleen met leuke, lieve mensen in aanraking!
Ahhhh, dat kan gebeuren toch? Ik heb ook wel eens hard moeten huilen in Parijs. Al woonde ik er, not my cup of tea. Misschien zitten de rest van de Parisiennes daar. Kus! <3
Dit jaar gaan we voor de tweede keer naar Aubagne om Les Calanques, Cassis, Aix en Provence etc. weer te bezoeken! Cote Bleue had ik nog niet eerder van gehoord, tot ik dit stukje zag… Na wat googlen ben ik misschien toch wel enthousiast geworden, ondanks het niet geheel positieve stukje hierboven op Bonjour Frankrijk. Koppigheid zullen we maar zeggen 😉 Wij zijn met de cabrio, raad je dan ook aan om vanuit Marseille (of Niolon?) de train de cote bleue te nemen? Kun je als je in Niolon bent ook te voet de omliggende kreken bezoeken? Of is dit erg ver? Uiteraard zal ik je laten weten wat mijn bevindingen zijn geweest! Hopelijk was het een “mauvais jour”!
Ha Claudia, niks koppig, begrijpelijk hoor! 😉 Het was ook gewoon een mauvais jour, absoluut. De trein en de strandjes werden me aangeraden door mijn gastgezin. Ik zat toen in de laatste week van de vijf en ik denk dat ik gewoon even een momentje van heimwee had, wat ik nooit eerder had. Ben normaal heel makkelijk met aarden op andere plekken, dus heimwee was iets totaal nieuws voor me! Maar deze treinrit is absoluut de moeite waard als je in de buurt bent. Door de mensen moet je heen kijken, of misschien zijn ze op jouw dag een stuk vriendelijker. De treinreis is wel heel leuk en prachtig, dus dat raad ik aan. Maar als je een auto hebt kun je natuurlijk ook van dorpje naar dorpje rijden. De trein rijdt niet heel vaak, dus de auto is wat dat betreft weer makkelijker! Bon voyage alvast!