Daar lig ik dan. In mijn bedje in de Ardèche. Alleen, starend naar het dikke, stenen, witte, ongelijke plafond van dit typisch Franse huis met blauwe luiken. Alleen, tout seul, zoals ik ook alleen aan deze reis begon, op 4 oktober. Dat ging met horten en stoten; een hevige heimwee overviel me aan het begin van de reis. Heimwee, waar ik vrijwel nooit last van heb, dus dat vond ik maar wat vreemd. Niet veel later herpakte ik mezelf gelukkig, en sindsdien geniet ik zoveel als mogelijk van de bijzondere momenten die ik momenteel beleef in Frankrijk. Twee maanden trekken door mijn favoriete land heeft me nu al zoveel rijker gemaakt. Figuurlijk gezien, dan. Ik voel me sinds kort weer intens gelukkig. En bevoorrecht. Tijd voor een update van mijn hand!
Indrukwekkende portretinterviews met Nederlanders in Frankrijk
Een van mijn doelen deze reis is het maken van portretinterviews met Nederlanders die van Frankrijk hun thuis hebben gemaakt. Nog in Nederland heb ik een heel reisplan opgesteld en talloze Nederlanders in Frankrijk benaderd. Tot mijn verrassing reageerde bijna iedereen positief op mijn verzoek om langs te komen. Dat alleen al, die talloze enthousiaste mailtjes en reacties die ik terug kreeg, gaven me een boost aan energie. Ik voelde dat ik eindelijk in mijn kracht stond, dat ik eindelijk echt ging doen waar mijn hart me al die tijd naartoe wilde sturen. Ik heb dat gevoel een hele poos genegeerd en volgde kansen die op mijn pad kwamen. Of althans, die ik wel zelf gerealiseerd had, natuurlijk, maar die ik ook kreeg. Van de ene baan hopte ik naar de andere, lekker veilig, met elke maand een prima salaris op mijn rekening. Maar steeds weer knaagde dat gevoel aan me. Dat ik door die 40-urige baan niet kon doen wat mijn hart echt wilde. Tot halverwege dit jaar. Ineens voelde ik het zo sterk. Ik zegde mijn baan op en maakte intuïtief een plan, waarvan ik geen idee had hoe het zou uitpakken. Dat resulteerde in deze reis die ik nu maak. Voordat ik vertrok stonden er ineens zo’n 30 interviews op mijn planning. En terwijl ik dit schrijf, ben ik op iets verder dan de helft van mijn reis. En voel ik me rijk, ontzettend rijk.
Het voelt heel dankbaar om te mogen luisteren naar de verhalen van mensen. Het feit dat ze bereid zijn hun persoonlijke verhalen, soms met een rauw randje, met me te delen… Ik voel me bevoorrecht. Heel even was ik voor mijn vertrek bang dat het veel van hetzelfde zou worden: simpele emigratieverhaaltjes van mensen die naar Frankrijk vertrokken. Ik wist wel dat dat niet was wat ik wilde maken – ik wil het echte verhaal van mensen portretteren, inclusief hun verleden, drijfveren, karakters – maar zijn mensen bereid me alles te vertellen? Dat wist ik natuurlijk van tevoren niet. Inmiddels kan ik zeggen dat elk verhaal dat ik maak compleet anders is. Écht anders. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal, karakter, geschiedenis en blik op de wereld. En dat maakt deze reeks interviews zo prachtig. Zo zat ik in de Ardèche met een huilende René op de bank, die onlangs zijn vrouw verloor aan kanker. Ontmoette ik in de Drôme jeugdboekenheldin Anke de Vries, die met haar 80 jaar nog zichtbaar geniet van het leven. En zag ik hoe Rinell en Eric hun Amsterdamse leven verruilden voor een plekje in de natuur, en hoe dat ze veranderde als mens.
Reizen door Frankrijk: ça va?
Ik denk dat vooral mijn moedertje het spannend vond: haar dochter in haar eentje met de auto het Franse land door. Zelf had ik er wel vertrouwen in. Ik reed in Nederland al vele kilometers naar het werk en naar afspraken, mijn auto voelt inmiddels een beetje als een goede vriendin. En dat gevoel is deze reis alleen maar sterker geworden. Ik lééf in mijn auto. Het is een beetje mijn huis op wielen, hoewel ik er niet in slaap (gelukkig!). Mijn bolide doet het fantastisch, zelfs in de hoge bergen. Ik cross er misschien niet de haarspeldbochten mee door zoals de Fransen het doen, maar ach: inhalen is gratis, denk ik dan. Tolwegen heb ik nog niet gehad op mijn route, ik vermijd ze. Niet eens omdat ik zuinig ben, maar vooral omdat ik graag binnendoor rijd. Dat levert veel mooiere plekken op. Dus over het verkeerde tolhokje hoef ik me voorlopig ook geen zorgen te maken. Enfin, dat reizen door Frankrijk gaat dus helemaal prima. Laten we hopen dat dit zich zo voortzet!
Schrijven, schrijven, schrijven…
Momenteel logeer ik vijf nachtjes in een prachtige Franse woning tegen de Cevennen aan. Ik heb tussen al die afspraken door even ruimte gemaakt om mijn hoofd leeg te maken. Er moeten nog zoveel verhalen geschreven worden. Dat is wat ik deze dagen doe. Een soort korte schrijfretraite in het zuiden van Frankrijk, dus. Deze reis is niet alleen een reis vol verhalen van Nederlanders in Frankrijk, maar werd onbewust ook ineens een beetje een zoektocht naar mezelf. Ik kwam mezelf tegen en leerde weer naar mezelf te luisteren. Dat alles, die zoektocht naar mezelf en de prachtige portretten, ben ik in boekvorm aan het uitwerken. Heel veel meer kan ik er nog niet over vertellen, maar wellicht vinden jullie het leuk te weten wat er met al deze verhalen gebeurt. Voila, dat, dus.
Zo, en dan ga ik nu maar weer even verder. Schrijven aan dat boek, die portretinterviews, mijn eigen verhaal. En voordat ik verder ga: mag ik jullie nog even heel erg bedanken voor alle leuke, lieve reacties die ik ontvang op mijn blog en sociale media tijdens mijn reis? Merci bien, jullie zijn top! PS: Wil je meer live updates van mijn reis volgen? Volg me dan ook op Instagram!
