Wandelen langs de Gorges du Tarn #4

De machtige kloven van de Gorges, de blauwgroene pracht van de rivier de Tarn: een ideaal wandelgebied in het zuiden van Frankrijk. Samen met Rosanne liep ik van Florac naar Le Rozier. Op de route liggen prachtige dorpen: zo ook Castelbouc.

Door gastblogger en vriendin Linda

Op onze derde wandeldag zullen we vanuit Blajoux naar Sainte-Enimie lopen, een van de bekendere dorpen aan de Tarn. De route loopt langs het fotogenieke plaatsje Castelbouc, waar de tijd stil lijkt te staan. Ook wij zijn er blijven hangen, al had dat een enigszins andere reden …

De avond ervoor heeft Rosanne dankzij de wifi op het vakantiepark in Blajoux het weerbericht gecheckt: voor deze morgen staat regen voorspeld. Een dreigende lucht hangt boven de bergen als we ons huisje verlaten en in de verte klinkt onweer. Zo warm als het de vorige dag was, zo fris is het vandaag. Met die wolkenzee boven ons twijfelen we of we langs de autoweg zullen lopen in plaats van de geplande wandelroute te nemen. Of het zo’n succes is om over de kleine geitenpaadjes te lopen als het regent: we vragen het ons af. En zou het vandaag überhaupt mogelijk zijn om via de passerelle Blajoux te verlaten, met het verwachte water?

Gelukkig verloopt de eerste etappe goed en halen we de overkant van de Tarn via de passerelle met gemak. Via het kleine dorp La Chadenede loopt het wandelpad omhoog, de bossen in, de berg op. Omdat in Blajoux geen bakker te bekennen was, verheugen we ons nu al op de koffie die we gaan drinken in Castelbouc, met een pain au chocolat erbij. De hele week hebben we al visioenen van voedsel: wandelen maakt hongerig, en aangezien we elke dag op een andere plek dineren en ontbijten vragen we ons geregeld af wat we vanavond zullen eten. Over de Franse keuken hoor je ons niet klagen: geef ons een stokbroodje en we zijn gelukkig.

 

Terug in de tijd in Castelbouc

 

Met die visioenen bereiken we na een aantal kilometer Castelbouc. Het is inderdaad een prachtig klein plaatsje: boven ons toornt de ruïne van een middeleeuws kasteel, en in de rots is een tunnel uitgehouwen waar we doorheen lopen als we onze weg vervolgen, op naar de boulangerie. Mais, surprise: er is geen bakker, café of restaurant te bekennen! In Castelbouc lijken we een paar eeuwen terug in de tijd te zijn gegaan. Ariejan Korteweg schreef er al over in Surplace (De Geus, 2013): ‘Frankrijk is het land van het levende verleden. (…) Fransen zijn meesters in de kunst van het conserveren: wat ooit gemaakt of bedacht is, wordt gekoesterd.’ En dat valt te zien.

 

‘Vous n’avez pas peur?’

 

Een oude man kijkt ons indringend aan. Hij trekt een kar voort, zegt ons dat je voor een kop koffie alleen in Sainte-Enimie terechtkunt. Onze eindbestemming vandaag! Hij is duidelijk niet gewend aan jonge bezoeksters van zijn dorp: ‘Vous n’avez pas peur? Vous n’avez pas un père?’ Ja, die vaders hebben de Frankrijkliefde er met de paplepel ingegoten en angstig, dat zijn we hier niet echt.

Tot ineens een bliksemschicht de lucht doorklieft. Een paar seconden later horen we de donder brullen en vallen dikke regendruppels naar beneden. Van schrik rennen we terug naar de rots om te schuilen. De oude man komt met zijn kar voorbij. ‘Viens’, zegt hij. Wat? Mee? Nu? Door de regen en het onweer? Beduusd besluiten we achter hem aan te lopen. Met moeite trekt hij zijn kar de helling op. We duwen mee en lopen naar het kleine kerkplein van Castelbouc. ‘Daar kunnen jullie schuilen.’

Daar hadden we niet op gerekend, météo… Tegenover de kerk is een holte in de rots waaronder we inderdaad droog kunnen zitten. We proberen het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken, hopend dat het gauw ophoudt met regenen. Heel, heel even is wandelen Niet Leuk. Het onweert nog steeds en het centrale pad, waarlangs je het dorp kunt afdalen, lijkt even op een glijbaan. Het enige positieve: ook in de regen zien de huizen van Castelbouc er authentiek prachtig uit.

 

A bientôt!