Winter Wonderland in de Chartreuse

De Chartreuse, ik heb het voor het gemak maar even omgedoopt tot sprookje. Ineens was ik er, op de plek waar kriebels mijn buik binnendrongen. Een nationaal park in de Franse Alpen dat in de winter als godin van de sneeuw dient en in de zomer verandert in een bebost paradijs voor wandelaars.

De plek waar het fenomeen hardlopen in de bergen – ofwel trailrunning – ontstond en de plek waar jaren geleden voor het eerst een bijzonder kruidenlikeur ter wereld kwam dat nu Chartreuse heet. Bienvenue!

 

Van Grenoble naar de natuur

 

In Grenoble word ik opgehaald door een mevrouw die in het dorpje Le-Sappey-en-Chartreuse woont. De afstand van Grenoble naar het nationale park Chartreuse leggen we in ongeveer een half uurtje af. Geen enorme onderneming dus (en een leuke onderbreking van je citytrip in Grenoble!). De smalle bergweggetjes zijn vandaag enigszins spannend, want het sneeuwt onophoudelijk. We kunnen amper de bochten doorkijken, maar voor inwoners van deze streek lijkt dat geen enkel probleem. Ik denk aan hoe we in Nederland op ons kop staan bij enkele sneeuwvlokken en moet gniffelen. Hier zijn ze niet anders gewend en scheuren ze bocht na bocht door.

De dame met wie ik vandaag rondtrek, moet nog even iets afgeven bij het office du tourisme van Le-Sappey-en-Chartreuse. Ik wacht bij de auto, maar kan het niet over mijn hart krijgen erin te blijven zitten. Hier begint mijn sprookje vandaag. Witte alpenweides, een huisje, een boom. Wauw. Dit is magisch. Bijna krijg ik de neiging stiekem weg te lopen, zodat ik de hele dag alleen maar hier kan zijn en kan staren naar deze schoonheid.

 

Van de latten naar musea

 

Dat doe ik natuurlijk niet. Mijn gezelschap heeft vandaag een interessante planning voor me in elkaar gezet en we beginnen bij een vriend van haar. Een knappe skileraar die me vandaag meeneemt voor een potje biathlon. Ik ben benieuwd, want heb met skiën geen ervaring. Hoeft ook niet volgens hem, als ik maar een beetje luister. Luisteren naar zo’n schitterende Fransman is gelukkig geen al te groot probleem. Mijn langlauflatten zijn gemaakt om mee te kunnen lopen, in plaats van steevast glijden. En dus red ik me wel. Na enkele meters komt ineens het materieel van Etienne, de skileraar, in zicht. Tijd om de concentratie uit te testen met elektronische geweren.  En dat in de sneeuw!

Half afgepeigerd – niks gewend – komen we terug bij het bedrijf van Etienne en staat ons volgende uitje alweer te wachten. Een priverondleiding in het museum van de Chartreuse, Musée de la Chartreuse. Misschien komt het door de grote hoeveelheid sneeuw die er ligt, maar er overvalt me een Harry Potter-gevoel. Dit museum is normaliter gesloten in de winter, maar bij uitzondering wil de eigenaar, een lieve Fransman die zelfs mijn woonplaats Bergen op Zoom kent (een zeldzaamheid!), de deuren opengooien. Een bijzonder museum over de geschiedenis van Chartreuse, inclusief Nederlandstalige uitleg in een oortje. De locatie is misschien wel het meest bijzonder, tussen de bomen en bossen van het natuurpark in.

 

Santé!

 

Na mijn bezoek aan dit bijzondere museum, besluiten mijn nieuwe Franse vrienden, waaronder deze lieve Fransman, dat het wel belangrijk is dat ik een keer Chartreuse geproefd heb. Dat drankje, dus. Ik kende het niet en dat vinden ze hier maar wat schandalig – met een glimlach natuurlijk. En dus gebeurt het dat we op een dinsdagmiddag om 14.00 uur ‘s middags in een klein cafeetje aan de Chartreuse zitten. 55% alcohol, maakt niet uit. In Frankrijk niet, althans. Even verstand op nul en genieten van dit sprookje waarin ik beland ben… Het sprookje van Chartreuse. Santé!

 

A bientôt!