Heel even dacht ik: dit jaar geen jaaroverzicht op mijn blog. Het is voor mij niet perse een jaar van blije momenten geweest, integendeel. Ik zat een hele poos (lees: zeker een paar maanden) niet lekker in mijn vel, en om daar nou gezellig op terug te blikken? Jawel, dus. Want ik sluit het jaar wél goed en met rust in mijn hoofd af en weet nu één ding heel zeker: zonder deze vervelende momenten, stond ik nooit waar ik nu (bijna) sta. Of, zoals ik deze week las: iemand die met beide benen op de grond staat, komt geen stap verder. Laten we vooral onze vervelende momenten omarmen en ombuigen naar iets positiefs. Want eigenlijk zijn die vervelende momenten heel waardevol, al leer je dat vaak pas achteraf.

Strompelend uit een negatieve bubbel

Mijn vervelende gevoelens die begin januari zo ongeveer opkwamen en tot het einde van de zomer duurden, hadden eigenlijk alles te maken met werk. De ‘ik’ die mezelf van een afstandje bekeek, dacht regelmatig: het is maar werk, maak je niet zo druk. Maar de ‘ik’ die diep in mezelf zat, kwam er niet uit. Dit jaar besefte ik ineens hoeveel invloed werk op je kan hebben, en dat is best beangstigend. Eigenlijk besefte ik dat vorig jaar al, alleen dan van de andere kant: elke dag zat ik vol energie, dankzij mijn werk. Sinds begin dit jaar was dat andersom het geval. Werk kan je maken, maar ook breken. Ik zal er niet teveel over uitweiden (mocht je daarover meer willen lezen, koop dan vooral het boek dat ik momenteel aan het schrijven ben), wat ik wel nog wil zeggen is dat ik gelukkig sterk genoeg was om zelf uit mijn negatieve bubbel te kruipen. Niet helemaal zonder horten en stoten, maar goed, ook als je strompelt ga je vooruit toch?

Langgekoesterde droom in Frankrijk

Ik besloot mijn baan op te zeggen en voor mezelf verder te gaan. Ik hoopte zo meer rust te creëren in mijn hoofd en weer écht te gaan doen waar ik blij van word. Ik vroeg mezelf allereerst hardop af wat dat dan precies was, waar ik dan precies gelukkig van word. En toen kwam er een langgekoesterde droom uit mijn mond rollen: door Frankrijk trekken om mensen te portretteren. Stiekem zat dat idee al maanden, wat zeg ik: jaren, in mijn hoofd, maar nooit voerde ik het uit. Want: geen tijd, werk dat in de weg zat, kost veel geld. Totdat ik mezelf toesprak dat het leven één grote onzekerheid is en je maar beter nu kunt doen wat je zo graag wilt, verdorie. En zo ging ik in oktober dan eindelijk. Twee maanden in mijn eentje trekken door Frankrijk. Met mijn eigen autootje, om zo’n dertig mensen te portretteren. De reis kostte me een paar knaken inderdaad, maar of ik ze mis? Zeker niet. De gesprekken die ik onderweg voerde, waren van ontelbare waarde. De mensen die ik ontmoette heb ik in mijn hart gesloten en veel ervan spreek ik nog altijd dagelijks. Tijdens de reis leerde ik nog eens extra uit mijn negatieve bubbel te kruipen, nu voorgoed. Want mijn ‘problemen’ bleken niet uniek. Integendeel. Ik luisterde naar de verhalen van de mensen die ik ontmoette en ik leerde relativeren. Het gras is niet altijd groener bij de buren, sterker: soms is je eigen gras veel groener dan dat van een ander.

Stralende ogen, zin in het leven

Tijdens mijn reis hoorde ik uiteenlopende levensverhalen van mensen. Iemand die net zijn dierbare vrouw verloren had aan kanker, iemand die door haar vader uit de familie was verbannen, een stel waarvan alle drie de kinderen kanker hadden gehad. Zo hadden alle dertig stellen die ik in Frankrijk sprak hun eigen bagage, maar allemaal hadden ze één overeenkomst: stralende ogen, ze genoten van het leven. En dat opende ook mijn ogen. Dat liet me beseffen dat je niet altijd zelf in handen hebt wat je overkomt, maar wel hoe je daarop reageert. Het was de meest bijzondere reis die ik ooit maakte. Eind november kwam ik vol nieuwe inzichten terug. Vol goede zin in het vervolg van het leven. Vol goede zin in 2018. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Ik ga lekker aan de slag met mijn ‘nieuwe’ leven, met mijn nieuwe bedrijf (met de prachtige naam Une belle histoire) en heb zin om nog talloze mooie verhalen te vertellen in de toekomst, van mezelf, van anderen, van bedrijven. En om er nog maar een mooie quote van de omdenkers in te gooien: iemand die zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald. Dat komt dus wel goed met mij. En weet je, zo was 2017 misschien niet het meest gezellige jaar, het was wel een ontzettend waardevol jaar. Het gaf inzichten en bracht me mijn geluk terug. Op 31 december proost ik dan ook op een meer dan geslaagd 2017.

Fijne dagen allemaal lieve lezers. Jullie zijn te gek. Maar laat je vooral niet té gek maken. Op naar een fantastisch 2018!

 

Laat een Reactie achter