Joie de vivre. Levensvreugde. Meer dan ooit zijn het woorden die ik omarm. Dat vraagt om weer eens een persoonlijk blogje. Want dat is verdorie ineens alweer veel te lang geleden…

Terwijl ik dit schrijf schijnt een lentezonnetje bij me naar binnen. Eind februari. Tulpen staan op tafel. Ik voel kriebels. Kriebels voor de lente, voor de zon. Kriebels voor dit leven. Ik geniet. En dat maakt me gelukkig, want genieten is geen vanzelfsprekendheid in dit leven. Maar, daarvan ben ik inmiddels overtuigd, vaak wél een keuze.

Toen er het afgelopen jaar een einde kwam aan mijn relatie na bijna tien jaar, ben ik op ontdekkingstocht gegaan. Zo noem ik het. Want het was echt weer even zoeken naar mezelf. Naar mijn ware ik. Naar Rosanne. Ineens woonde ik weer bij mijn ouders, en soms een beetje bij mijn broer. En bij vrienden. Geen eigen plekje, spullen die overal en nergens verbleven. Net als mijn gedachten. Van hot naar her. Van extreem gelukkig naar eindeloze tranen. Ik moest er doorheen, besef ik nu.

Emoties overvielen me, en ik liet ze komen. Ze moesten eruit. Eind december reisde ik nog gauw even een weekje in m’n uppie naar Nice, om alles nog eens goed te laten landen. De stad die me altijd zo lief is, was dat dit keer wat minder. Het verdriet zat hoog. Ik boekte nog nét geen ticket terug naar huis op de eerste dag dat ik er was. Wat voelde ik me daar verdomd alleen. Maar ik moest blijven. Van mezelf, van mijn dierbare vrienden. En alsof het zo moest zijn kwam er die week, al zittend langs dat schitterende azuurblauwe water, een ommekeer. Ik was toch zeker niet van plan me te laten leiden door emoties? Ineens wist ik wat ik zou gaan doen.

Daar in de zon op het strand langs de Promenade des Anglais voelde ik het ineens weer. Dit leven is van mij. En ik ben vrij ermee te doen wat ik wil. Ineens weer die kriebels. Die drang om er het mooiste van te maken. Ik besloot dat 2019 mijn jaar van geluk zou worden. Van momenten die ikzelf maak en kies. Van nieuwe plannen. Want ineens wist ik ook: ik ga weer knallen aan mijn bedrijf, en ik niet alleen. Ik wil er een compagnon bij. Het samen doen. Deze energie delen met iemand.

Waar de laatste helft van 2018 mijn energielevel behoorlijk laag was (volgens mijn coach stond ik op overlevingsstand), koos ik ervoor dit in 2019 niet te laten gebeuren. Ik besloot dat de feestdagen van 2018 een ommekeer werden. Mijn kerstmis, voor het eerst in negen jaar zonder relatie, was fantastisch. Evenals mijn oud&nieuw, die ik vierde in mijn nieuwe paleisje in hartje Bergen op Zoom met mijn dierbaarste vriendin. We kletsten onder het genot van een goede Bourgognewijn eindeloos over het afgelopen jaar. Over onze hoogte- en dieptepunten, en over al wat we in 2019 wilden bereiken.

In de eerste week van januari besloot ik de enige voor mij geschikte persoon die ik in gedachten had als compagnon voor mijn bedrijf een bericht te sturen. Hoewel ze een fulltime job had, vond ik dat ik het erop moest wagen. Het was immers 2019 en ik mocht van mezelf niet meer denken vanuit belemmerende overtuigingen. Geen ‘ja, maar’, maar enkel nog ‘ja, en’. Drie keer raden…

Op 1 maart aanstaande lanceren wij samen ons nieuwe contentbureau: het Champagne Atelier. Lees in deze facebookpost meer hierover, want nee, ik ga geen champagne verkopen… Deze stap voelt als iets waarvan ik stiekem al jaren droomde, zonder dat ik dat doorhad. Ik durf na een paar maanden kwakkelen eindelijk weer te leven zonder belemmerende overtuigingen. Zonder ‘ja, maar’. Natascha, mijn geweldige compagnon, en ik denken in kansen en mogelijkheden. Eindeloos. Grenzeloos. En dat geeft bakken met energie! Sinds die ommekeer op het strand in Nice zijn er fantastische mensen en kansen in mijn leven beland. En hoewel het soms allemaal op een goede portie mazzel lijkt, weet ik bijna zeker dat ik dat onbewust allemaal zelf gecreëerd heb. Met een positieve mindset. Met een zonnetje in mijn gedachten, zelfs al schijnt ie buiten niet.

 

En Frankrijk (en deze blog) dan, hoor ik je nu denken? Nou, dat blijft. Over mijn liefde voor Frankrijk bestaat nooit twijfel. Dat de ommekeer na al die emoties precies kwam op dat strand in Frankrijk zegt voor mij genoeg. De invloed die dit land op me heeft… Onafscheidelijk zijn we. Ik blijf dan ook verhalen maken hier en als het even kan ga ik weer een te gekke samenwerking aan met adresjes in Frankrijk. Zo heb ik onlangs een schrijf- en wijnreis naar de Ardeche opgezet, met fantastische Nederlanders die daar wonen op een al even zo fantastische plek. Daar geniet ik intens van, zulke samenwerkingen. Mocht je meewillen: er is nog plek!

Zo, en dan ga ik nu een wijntje opentrekken om de schoonheid van dit leven te vieren. Hoe gaat het met jullie, lieve mensen?

A bientôt!

Laat een Reactie achter

  1. Audrey

    Wat mooi hoe je dit met ons deelt, Roos, ons meeneemt in je gedachten en gevoelens. Heel veel geluk met al je te gekke nieuwe plannen!

  2. Darina

    Zo ontzettend mooi geschreven! En heel inspirerend! Gweldig dat je een nieuwe uitdaging aan gaat. En die gevoelens voor Frankrijk en dan vooral Nice (en ook Parijs) zijn heel herkenbaar voor mij.