Files tot in den treuren, vliegensvlugge caissières, volgepropte weekenden en overvolle agenda’s… Ik ben weer helemaal terug in Nederland, hoor! Iets meer dan een maand geleden alweer liet ik Frankrijk achter me en kwam ik, na twee maanden reizen, thuis in mijn Hollandse huisje. Inclusief vriend, het fijnste bed ter wereld en lieve vrienden in de buurt. Exclusief bergen, ruige natuur en die mooie zangerige taal. Hoog tijd voor weer een kletspraatje, want kennelijk is er behoefte aan antwoord op veel vragen. Op elke feestje, op elke borrel die ik de afgelopen weken bezocht kwamen weer diezelfde vragen op tafel. Vragen die ik natuurlijk met liefde beantwoord. En met diezelfde liefde deel ik mijn antwoorden ook nog even online…

‘Mis je Frankrijk al?’

Ja, goede binnenkomer dit! Of ik Frankrijk al mis? Deels wel, natuurlijk. Je hebt wel met een Frankrijkverslaafde van doen, he… Ik moet gelijk opbiechten: na een paar dagen in Nederland begon het alweer te kriebelen en heb ik gezocht naar vliegtickets en bijzondere bestemmingen en accommodaties. Toch besef ik sinds ik terug ben ook hoe waardevol Nederland als thuisland is. Hoe gemakkelijk sommige dingen hier zijn in vergelijking met Frankrijk. Bijna alles op loop- of fietsafstand bijvoorbeeld, terwijl je in Frankrijk in sommige gevallen rustig een half uur moet rijden voor de dichtstbijzijnde supermarkt. Zomaar een simpel voorbeeldje. Dat gemak went snel… Waar ik in Nederland vooral weer aan moest wennen, was het gebrek aan bergen of heuvels. Nederland is plat, en niet zo’n beetje ook. Écht plat. Ook weer praktisch natuurlijk: fietsen en wandelen gaat hier een stuk gemakkelijker dan in Frankrijk, maar ik mis soms die ruige natuur of vredige glooiende heuvels wel om me heen. En o ja, wat is het weer trouwens grauw in Nederland… Na twee maanden Frankrijk ben ik verwend geworden met al die zonuren!

‘Hoe was dat nou eigenlijk, twee maanden zonder je relatie op reis?’

Deze vraag kreeg ik niet alleen na de reis, maar vooral ook voor en tijdens de reis. Verbaasde blikken, ‘twee maanden in je ééntje op reis? Zonder je vriend?’ Eh, ja. Voor mij niet zo’n issue, voor mijn vriend ook niet, maar voor de buitenwereld blijkbaar echt een dingetje. Mijn lief en ik zijn bijna negen jaar samen, onze relatie is hartstikke stabiel en we zijn dol op elkaar. Zo dol dat we elkaar gunnen wat we het allerliefste doen in het leven. We zitten niet elke avond naast elkaar op de bank, integendeel. Hij is ‘s avonds veel weg. Voor zowel werk als hobby’s. Ik vermaak me wel. Alleen, met vriendinnen. En weet je, zodra we wel een avond samen zijn is het extra leuk, hebben we genoeg te bespreken. Hetzelfde geldt andersom; ik ben zo gek op Frankrijk dat ik er zo vaak mogelijk naartoe wil. Al is het maar voor een dag of drie, vier. Die vrijheid gunt hij me. Ook als ik besluit langer weg te gaan. Een week, twee weken…. Of twee maanden. Natuurlijk hebben we elkaar gemist, maar is dat niet juist het mooie van dit alles? Het feit dat je elkaar na negen jaar nog echt mist, dat je beseft wat je thuis hebt zitten (of in zijn geval: in Frankrijk). Vind ik wel. Enne… Met zo’n fijne relatie is thuiskomen extra leuk!

‘Had je nooit heimwee naar huis?’

Zeker wel. Ik ben eigenlijk niet iemand die snel heimwee heeft, maar zo lang weg van huis was voor mij nieuw. En dus wist ik van tevoren niet wat ik moest verwachten. Tel daarbij op dat ik niet helemaal goed in mijn vel zat en niet de beste maanden achter de rug had en je vult hem al in: heimwee was er. Al vrij snel tijdens de reis. Eigenlijk al helemaal aan het begin, toen ik twee nachten zonder afspraken in een hotel verbleef in de Vogezen. Het was heimwee in een voor mij compleet nieuwe vorm. Alsof emoties op me afvlogen heb ik gehuild als een klein kind, en dat dan onophoudelijk. Ik kende het niet, wat het allemaal nogal vreemd maakte. Maar alsof het er allemaal even uit moest, werd de reis daarna geweldig mooi. Later heb ik nauwelijks heimwee gehad, alleen in de állerlaatste week voor vertrek snakte ik soms weer naar huis.

‘Ga je dit nog eens doen, zolang in je eentje op reis?’

Mijn reis was geweldig, dus ik zeg zeker geen nee. Alleen ben ik deze week begonnen aan een te gekke nieuwe opdracht vanuit mijn bedrijf. Een opdracht die een jaar duurt en een x-aantal uren per week in beslag neemt. Een opdracht die voor mij heel waardevol is en waar ik veel voldoening uithaal. Dus nu is het niet het moment. En ja, ik weet dat het eigenlijk nooit het moment is voor een lange reis als deze, maar zolang je leuke dingen doet, vind ik het geoorloofd te zeggen dat het niet het moment is. Zolang je iets doet waar je niet blij van wordt, zeg ik: stop ermee en gaan. Vooralsnog wacht ik even met een vergelijkbare lange reis, maar ik zeg zeker nooit nooit. Sterker: de intentie om hetzelfde nog eens te doen in andere delen van Frankrijk is er absoluut.

‘Is je boek al af?’

Voor wie het gemist heeft: ik ben bezig met het schrijven van een boek naar aanleiding van mijn twee maanden in Frankrijk (lees hier meer). Tijdens die twee maanden interviewde ik Nederlanders die van Frankrijk hun thuis maakten. Ik kroop bij ze op de bank en sprak met ze over hun leven, over hun idealen, over hun kijk op de wereld, hun bagage, hun verleden… Het resultaat? Zo’n dertig prachtige portretten die ik verwerk in boekvorm. Het boek wordt tevens een soort zoektocht naar mijzelf en de invulling van mijn eigen leven, inclusief struggles. Af is het zeker nog niet, het schrijfproces is iets bijzonders. Soms komen de zinnen er als vanzelf uitrollen en ben ik uren achter elkaar aan het leeglopen. Weer een ander moment komt er niets uit mijn vingers. Accepteren dat het is zo het op dat moment is, is wat voor mij werkt. Zodra het af is, horen jullie natuurlijk meer!

‘Ga je nu ook zelf emigreren naar Frankrijk?’

Nog zo’n vraag die ik al ontelbare keren (met veel liefde!) heb mogen beantwoorden. Of ik zelf naar Frankrijk ga emigreren? Vooralsnog is het antwoord, in tegenstelling tot de verwachting van veel mensen, ‘nee’. Ten eerste omdat ik (nog) niet vast wil zitten aan één plek, maar alle uithoeken van Frankrijk nog wil ontdekken op mijn tempo. Daarnaast speelt mee dat ik niet in mijn eentje die keuze kan en wil maken, maar dat samen met mijn geliefde doe. Hij hecht veel waarde aan Nederland, zijn baan hier en zijn familie en vrienden om hem heen. En dat begrijp ik volkomen. Ik weet ook niet of ik mijn vrienden en familie zou kunnen missen, in alle eerlijkheid. Dat vind ik nogal wat. Hoewel de meeste mensen die ik in Frankrijk bezocht me vertelden dat hun vriendschappen met de mensen in Nederland juist hechter werden, omdat de tijd die ja samen doorbrengt intenser is en niet vluchtig zoals in Nederland. Zit wat in, maar toch. Vooralsnog is het antwoord nee. En mocht het ooit veranderen in een ‘ja’, dan ga ik voor een plekje in de Alpen, Provence of de Gard, denk ik zo… Dromen mag, he?

Pssst… Hoe is het met jullie?

A bientôt!

Laat een Reactie achter